PALUBA

Grumman F4F Wildcat bio je standardni avion RM SAD za službu na nosačima aviona u toku prvih dviju godina rata, pa je u tom svojstvu morao izdržati glavni udarac japanske zračne ofanzive s opasnim Mitsubishi A6M na čelu. Avionu tipa F4F uvelike služi na cast što je, iako u aerodinamičkom pogledu inferioran japanskom lovcu, pružio ovome junački otpor, koristeći svoju vatrenu moć, snagu i veliku brzinu u obrušavanju protiv okretnosti i žustrine “Zeroa”.

Avion F4F bio je prvi jednokrilac koji je projektirala firma Grumman, a njegovo podrijetlo od dugoga niza dvokrilnih lovačkih aviona Grumman lako je uočljivo po zdepastom trupu i tipu korištenja stajnog trapa, kod kojeg su se kotači uvlačili u trup. Podrijetlo F4F leži u zahtjevu mornarice iz 1935. godine za lovačkim avionom s visokim performansama. Firma Brewster ponudila je svoj jednokrilni  F2A, koji će na kraju ući u službu kao Buffalo, ali da bi se osigurala od mogućeg neuspjeha s još neprovjerenim projektom jednokrilnog aviona za brodove-nosače, mornarica je naručila i prototip dvokrilca Grumman F4F.

Međutim, eksperimentalni rad sa F2A i sve jasnija uočljiva zastarjelost koncepcije dvokrilnih aviona naveli su 1936. godine Grummana da svoj lovački avion preradi u srednji jednokrilac s oznakom XF4F-2, za razliku od ranijeg dvokrilnog XF4F-1. Mornarica je naručila prototip jednikrilca u julu1936. i on je svoj prvi let izvršio u septembru 1937, pokazavši se odmah nadmoćnim tipu Brewster F2A u pogledu brzine. Po ostalim osobinama, međutim, Brewsterov lovac je bio bolji i po završnim ispitivanjima u junu 1938. Brewster F2A je bio izabran za serijsku proizvodnju.

Uprkos tome, osjetilo se da su performanse tipa XF4F-2 dovoljno dobre da bi garantirale uspješan daljnji razvoj, pa je bio naručen model  XF4F-3. Imao je zvijezdasti motor Pratt & Whitney  XR-1830-76 os 1.200KS sa dvostepenim kompresorom, umjesto motora R-1830-66 od 1050KS kod prvog modela, tupo rezane vrhove krila i uglatije vertikalne repne površine. XF4F-3 je prvi put poletio u februaru 1939. i odmah pokazao dobre performanse, a zabilježena je brzina od 537km/h. Ispitivanja u letu otkrila su problem s hlađenjem motora, ali je uprkos tome u augustu  1939. mornarica odredila taj tip za serijsku proizvodnju, po modelu izvedenom od drugog prototipa XF4F-3. Kod tog prototipa izvršena su daljnja poboljšanja, vertilalni stabilizator i kormilo bili su bili su mu okomitiji, a horizontalne repne površine podignute iznad razine krila. Poslije nekoliko eksperimenata sa ugrađivanjem mitraljeza od 7,62mm i 12,7mm u trupu i  krila standandizirano je naoružanje od četri mitraljeza od 12,7mm u krilima. Prvi F4F-3 serijske proizvodnje poletio je u februaru 1940. i ubrzo impresionizirao mornaričke pilote svojom brzinom, nešto većom od tadašnjih lovaca konenih snaga SAD, te svojom brzinom penjanja, kojom je neposredno nadmašio lovce USAAF-a. Dozvoljen je bio izvoz novih Grummanovih lovaca, pa su uskoro stigle narudžbe iz Francuske, Velike Britanije i  Grčke. U Velikoj Britaniji je F4F-3  u početku bio poznat pod imenom Martlet.

Isporuke F4F-3 mornarici započele su u decembru  1940. i  do kraja 1941. Mnoge su lovačke eskadrile RM i korpusi mornaričke pješadije SAD bile opremljene novim avionima. U toku 1940. bio je naručen manji broj F4F-3A. Imao je motor R-1830-90 s jednostepenim kompresorom, budući da je s dvostepenim kod motora R-1839-76 još uvjek bili problema. Proizvodnja F4F-3 iznosila je ukupno 285, a F4F-3A 9 aviona.

Slijedeći se pojavio model F4F-4, koji je prvi put poletio u aprilu 1941. Imao je krila koje je osoblje sklapalo rukom da bi se olakšalo njegovo korištenje na nosačima aviona. U naoružanje  je F4F-4 ušao na vrijeme da bi odigrao značajnu ulogu u bitkama u Koraljnom moru i kod otoka Midway, koje su pomogle da se potisne plima japanskih osvajanja na Jugozapadnom Pacifiku. Grumman je izradio 1.169 aviona F4F-4, a Estern Aircraft Division, ogranak korporacije Genral Motors, daljnjih 1.140 s oznakom FM-1. Taj se model razlikovao od F4F po svoja četri mitraljeza od 12,7mm u krilima, umjesto šest ugrađenih kod modela Grumman F4F-4.

Izgrađena su bila samo dva aviona modela XF4F-5, s zvijezdastim motorom od 1.200KS Wright R-1820-40 i prvi je poletio u decembru 1940. Samo jedan XF4F-6 bio je izgrađen u jesen 1940, da bi se za model F4F-3A ispitalo ugrađivanje zvijezdastog motora R-1830-90 s jednostepenim kompresorom. F4F-7 bio je sličan modelu F4F-4, ali namijenjen daljinskom izviđanju. Bez naoružanja i sa većom količinom goriva, što mu je ukupnu težinu povećalo na 4.685kg, prvi od 100 naručenih aviona tog modela poletio je u decembru 1941, ali su poslije 79 izgrađenih aviona ostali bili otkazani početkom 1942. F4F-7 jednosjedni avion imao je izvanredna dolet od 5.633km. Zadnji Grummanov model izveden iz F4F bio je XF4F-8, ali  samo su  dva aviona tog modela bila izgrađena krajem 1942. kao prototipovi za Eastern FM-2. Taj posljednji Wildcat nastao je da bi se zadovoljila za lakšim lovcem koji bi mogao djelovati s manjih uzletnih paluba eskortnih nosača aviona, koji su se u to vrijeme počeli sve više upotrebljavati. Za zmaj aviona manje težine korišten je zvijezdasti motor od 1.350KS Wright R-1820-56, a zadržano  je naoružanje modela FM-1 od četri mitraljeza kalibra 12,7mm u krilima. Eastern je izgradio ukupno  4.127 aviona modela FM-2 i 340 aviona Wildcat IV, koji je bio jednak modelu FM-2 ali građen za potrebe zrakoplovstva britanske flote.

Kao što je već spomenuto, porodica aviona F4F bila je glavni oslonac SAD u borbi protiv japanskih mornaričkih aviona u toku prvih dviju godina rata s Japanskim carstvom. U povoljnim okolnostima Wildcat se mogao suprostavljati japanskim lovcima, ali je svoju stvarnu snagu pokazivao u napadu na japanske bombardere. Avioni te kategorije obilno su zastupljeni na listi obaranja Wildcata, pa je omjer za cijelo razdoblje rata iznosio 6,9 oborenih japanskih bombardera prema 1 izgubljenom američkom lovcu. A tamo gdje je prestala karijera aviona Wildcat, nastavio je tip F6F Hellcat.
 
           
Grumman F4F-3

Prikazani avion je iz sastava Mornaričke lovačke eskadrile VF-8 koja je u decembru 1941. vršila operacije s nosača aviona USS Hornet. Kamuflaža je standardna za to razdoblje, sa srednjosivim gornjim površinama i bijelim donjim površinama. Znaci nacionalne pripadnosti takođe su uobičajeni za to razdoblje. Pruge na vertikalnom kormilu, koje simbolički predstavljaju pruge  američke zastave, ukinute su u februaru 1941. na kamufliranim avionima, a na ostalim u junu 1942. Da bi se izbjegla zamjena s japanskim hinomaru, središnji crveni krug izbačen je iz znakova nacionalne pripadnosti na krilima i trupu 18. augusta 1942, 29. juna 1943. uveden je poznati znak, koji se sastojao od kruga i zvijezde s crveno obrubljenom prugom, koja je 17.septembra 1943. dobila konačan plavi rub.


-Tip: mornarički lovac-bombarder, jednosjed
-Motor: jedan zrakom hlađeni zvijezdasti Pratt & Whitney R-1839-76 Twin Wasp, četrnaest silindara, 1.200KS u polijetanju i 1.050KS na3.353m
-Naoružanje: četri mitraljeza Browning od 12,7mm sa 450 metaka po mitraljezu u krilima i do 91kg bombi
-Maksimalne brzine: 533km/h na 6.492m; 451km/h na razini mora
-Brzina krstarenja: 249km/h
-Početna brzina penjanja: 690m/min
-Penjanje: 6.096m za 9min 54sek
-Operativni plafon: 11.278m
-Dolet: 1.348km
-Težine: 2.376kg prazan; 3.205 opterećen
-Razmah krila: 11,58m
-Dužina: 8,76m
-Visina: 2,81m
-Površina krila: 24,15m²

Grumman F4F-4 Wildcat s oznakama nacionalne pripadnosti s kraja 1942, kad je bio ispušten crveni centar u bijeloj zvijezdi.

.

.

Jako je zanimljiv sistem uvlačenja stajnog trapa, pogotovu sistem ''amoortizera'' koji su doprinosili olakšanom sletanju po nemironoj palubi nosača za koje je avion bio predviđen...

Pomenuto podvozje

[attachment=1]
[attachment=2]
[attachment=3]

Da to je to, hvala, slika vredi hiljadu Reči a a to ne bih uspeo da objasnim ni sa 10000 reči...
mada da ne dođe do zabune i sa tako poboljašinim sistem je ipak povremeno dolazilo do nesreća, mada vrlo malo ipak ih je bilo...

Kako ih spakuje.... čini se veoma komplikovano.
Ako sam dobro zaključio na osnovu slika, pogon sistema za ''pakovanje'' točkova je preko lanca, što baš i nije najsigurnije, posebno ne za borbeni avion, koji nakon obavljenog ratnog zadatka treba da sleti na palubu nosača.

Rješenje stajnog trapa na Vajldketu je, u to doba, jedino bilo moguće za srednjekrilca sa motorom u zvijezdi, ali ne i najpogodnije. Mali razmak između nogu stajnog trapa je donekle otežavao sletanje.

https://youtu.be/65qrzgbTTcQ

Šta bi se desilo kada bi za start stavili pravi metak od sačmare - sa sve sačmom?  ;D  ;D  ;D

Kako je u pitanju stari PW zvezdasti, mislim da bi progutao to bez problema. ;D

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]