PALUBA

Sa 104 podmornice u eksploataciji, talijanska je mornarica u septembru  1939. imala stvarno najsnažniju efektivu podmorničkih snaga na svijetu, a do juna 1940, još još je nekoliko podmornica bilo uključeno u tu silu. Pa ipak, sve dok šačica njemačkih  podmornica nije ušla u Sredozemno more u drugoj polovini 1941, podmornice Osovine nisu imale neke značajnije uspjehe.

Najbolji komandanti talijanskih podmornica bili su premješteni u Bordeaux da bi pomagali Njemcima na Atlantiku, dok je većina preostalih učinila vrlo malo korisnog posla. Najozbiljnija greška kod projekta talijanskih podmornica bila je relativno skromna brzina zaronjavanja u slučaju opasnosti, što ih je činilo mnogo ranljivijim na površini nego što su bili njihovi britanski rivali.

Talijani su svjesno izbjegavali prevelike dimenzije, brzinu i naoružanje, pa se njihove podmornice između dva rata mogu svrstati u dva glavna tipa: one između 1.000-1.500t površinskog deplasmana, s površinskom brzinom od oko17čv, te s topovima klibra 120 ili 100mm, kao i šest ili osam torpednih cijevi od 530mm, i podmornica između 600-800t površinskog deplasmana, s topovima od 102 ili 100mm, sa šest ili osam torpednih cijevi od 530mm i površinskom brzinom između 14 i 17čv.

Najstarije podmornice u službi u talijanskoj  mornarici 1940. godine bilo je 5 podmornica klase “H” sagrađenih u kanadi još 1916.-1917. godine, po istom projektu kao britanska “H” klasa. One su za vrijeme rata bile korištene isključivo za podmorničku obuku, a  u određenom smislu, bile su za talijane korisnije nego njihove operativne podmornice. Talijanske protupodmorničke snage bile su izvanredno dobre:uspjele su potopiti veliki broj savezničkih podmornica.

"H" klasa u II. svj. ratu: H1, H2, H4, H6 i H8

Gradnja prve klase velikih podmornica  Balilla bila je započeta 1929. Njih je 1929. slijedila klasa Ettore Fieramosca čije su podmornice bile projektirane da nose mali avion. Premda je na njih bila montirana konzola, do 1931. nije nošen ni jedan avion. Zatim su došle dvije klase nešto manjih podmornica, a to su bili tipovi  Archimede i Glauco. Dvije podmornice iz te prve klase bile su prebačene 1937. u Španjolsku, dok dok su podmornice potonje klase (koju je prvobitno naručio Portugal, ali je kasnije poništio ugovor) bile u službi u talijanskoj mornarici.

Klasa Balilla, građene 1927.-1928.

Klasa Ettore Fieramosca:

TT podaci za Podmornicu Ettore Fieramosca:

-Deplasman: 1539/2094t
-Dužuna: 83,97m
-Širina: 8,30
-Gaz: 5,11m
-Pogon: dizrl-električni, dvije elise, 5.200/2.300KS
-Brzina: 15/8čv
-Akcioni radijus: 5.000Nm kod brzine 9čv
-Posada: 78 ljudi
-Naoružanje: 1x120mm, 4x13,2mm, 8x530mm torpedne cijevi (14 torpeda)
-Avion: planirano 1 hidroavion, hangar uklonjen 1931.

Klasa Archimede

Archimede je u Španiji preimenovan u "General Mola"
Torricelli je u Španiji preimenovan u "General Sanjuro"

Klasa Glauco

Četri jedinice iz slijedeče klase Calvi , Marcello i Cappelini bile su prepravljene u transportne podmornice 1943. Da bi prevozile skupocjeni material za Japan i iz Japana.
 


klasa Calvi, građena 1935.godine

Enrico Tazzoli je potopio,među ostalim i jugoslaovenski brod Orao)

Klasa Marcelo, građena 1937.-1939.  11 podmornica

-fali slika podmornice Mocenigo

Klasa Marcelo

Podmornice klase Brin imale su montiran top od 100mm u jednoj kuli na krmenoj strani komandnog mosta. Godine 1936. Bila je započeta gradnja klase Brin od koje su dvije podmornice prebačene u Španiju 1937.

-fali Torricelli

Podmornice iz sljedeće tri klase Liuzzi, Marconi i Cagni nisu bile dovršene do iza objave rata Italije. Četri od njih kasnije su bile pregrađene u transportne podmornice. Grupa Cagni, a to je bila grupa najvećih naoružanih podmornica sagrađenih za talijansku mornaricu bile su specijalno građene za napade na trgovačke brodove, pa su imale torpedne cijevi od 450mm, tako da bi mogle nositi veliki broj torpeda.

Klasa Liuzzi, građene 1939.-1940.

Klasa Marconi, građena 1939.-1940. Šest podmornica

Marconi klasa

Klasa Cagni, građene 1940.
-sve četri izgubljene-uništene tokom rata

Poslednja klasa velikih talijanskih podmornica bila je klasa “R”, naoružana samo topom od 20mm, je rim je namjena bila da budu transporteri velikog kapaciteta na putovanju za japan. Od tih podmornica bile su završene samo dvije (Remus i Romulus)-planirano je bilo dvanaest. u toku rata su be uništene.

Godine 1931. započeta je gradnja klase minopolagačkih podmornica Pietro Mica, a 1936. Tri podmornice klase Foca. Ove potonje sui male montiran top od 100mm kao i podmornice klase Brin, a mogle su nositi 36mina. Dvije jedinice znatno manje klase Bragadin, započete 1927, mogle su nositi samo 16 do 24 mine, ovisno o tipu mina.

Klasa Pietro Mica, građena 1931

Klasa Foca, građena 1937.-1938.

Klasa Bragadin, građena 1929.-1930.

Podmornice srednje veličine klase Mameli započete su 1925, a slijedile su ih između 1925. i 1928. podmornice  klase Pisani i Bandiera. Podmornice iz obje ove klase nisu imale dovoljan stabilitet, pa su i jednima i drugima kasnije dograđene iz bočine na trupu, što je smanjilo površinsku brzinu od cca 17čv na gotovo 15čv, a podvodnu sa 9čv na samo  8čv. Ove podmornice,  kao i podmornice iz sljedeće klase Squalo, bile su sve iznad 800t površinskog deplasmana.

Klasa Mameli, građena 1925.-1928.
-fali slika podmornice Tito Speri

klasa Pisani, građena 1925.-1928.

klasa Bandiera, građena 1929.

klasa Squalo, građena 1930.

Podmornice  iduće klase Argonauta imale su površinski deplasman nešto preko 600t. Ova je klasa imala četri  različite vrste strojeva. Podmornice Jalae i Jantina imale su Fiatove dizel i CRDA električne motore, Salpa i Serpente Tosijeve, a Marelli električne motore, dok su Argonauta, Fisalia i Medusa imale CRDA dizel i električne motore.

Građene 1931.-1932.
-nedostaje slika podmornice Jalae

Klasa Argonauta

Poslije dvije nešto veće podmornice  klase Settembrini slijedilo je dvanaest podmornica klase Sirena, deset klase Perla, i sedam iz klase Adua. Dvije iz klase Perla, i to Ambra i Iride, te dvije iz klase Adua, tj. Gondar i Scire bile su 1942 preuređene da nose cilindre za transport tzv. živih (jahaćih) torpedo (Ambra, Gondar i Scire po tri a Iride četri cilindra). Ta ljudska torpedo nazvana “maiale”, tj. “svinja”, najpoznatija sup o svom napadu na britanske bojne brodove  Queen Elizabeth i Valiant u aleksandrijskoj luci 1941. godine. Ovi cilindri su bili pričvršćeni s vanjske strane trupa  ispod i iza komandnog mosta.

Klasa Settembrini

Klasa Sirena, građene 1933.-1934. dvanaest podmornica

Klasa Sirena

Klasa Sirena

Klasa Perla, građena 1936, 10 podmornica, tokom rata ih je 6 uništeno

-fale slike Embra i Berillo

Klasa Perla

Klasa Adua, građene 1936-1938, 17 podmornica, 16 uništeno tokom rata

-fale slike:Beilul, Dagabur, Lafole i Macalle

Klasa Adua

Klasa Auda

Klasa Argo (dvije podmornice), prvobitno započeta 1931, a konačno dovršene 1937, bile su poput većih podmornica klase Glauco, naručene od strane Portugala koji je kasnije stornirao ugovor. Svih trinaest podmornica klase Acciaio bilo je dovršeno sredinom 1942, a iz prve serije klase Flutto bilo je dovršeno samo osam, dok su neke od njih potopljene od svojih posada poslije primirja, pošto su bile u službi samo samo oko mjesec dana. Pietro Calvi (ex Bario), koja je konačno bila dovršena kao jedan sasvim modificirani projekt 1961, bila je jedina podmornica iz druge serije klase Flutto koja je ušla u eksploataciju, od svih petnaest čija je gradnja bila započeta.

Klasa Argo

Klasa Acciaio, građena 1941.-1942., trinaest podmornica

-fale slike podmornica Argento i Platino

Klasa Acciaio

Klasa Acciaio

Klasa Flutto, gradnja započela 1942. planirano je izgbraditi 48 komada (tri tipa;  I, II, III) podmornica, završeno je samo 13kom.
-prvi tip 12
-drugi tip 24
-treči tip 12
Iz prvog tip je dovršeno 10 podmornica iz drugog 3 podmornice(Bario, Lito i Sodio). Interesantno je, da je podmornica Pietro Calvi (ex Bario) potpuno dovršena tek 1961. godine (narvno potpuno modernizirana i duhu 60-tih godina).


Klasa Flutto - crtež

Klasa Flutto tip I

-fale slike podmornica Cernia, Dentice, Gorgo, Spigola

Klasa Flutt tip I

Klasa Flutto tip II

Podmornica Pietro Calvi (ex Bario - Flutto kasa tip II) , potpuno dovršena tek 1961. godine.

Ispravak za gore postavljene slike.

Pietro Calvi, onaj na slikama nije classe Tritone (Flutto II), to je drugi Pietro Calvi (classe Calvi)iz 1935, potopljena 1942g.[attachment=1][attachment=2]
Bario je u međuvremenu imao i njemačko poimenovanje U.IT-7. Potopljen je od savezničke avijacije 1944g, u januaru, dignut je posle rata kada je skinuta zabrana Italijanima da posjeduju podmornice.pregrađen i modernizovan.
[attachment=3][attachment=4]

Dobro bi bilo o svakoj klasi postaviti glavne karakteristike klase i TT podatke

Hvala na ispravci, talijanskih podmornica ima stvarno puno, tako da se teško snači. Što se tiče TT podataka, moglo bi se i to, ali ima toga na internetu, samo traženje slika bilo je jako dugotrajno, a i kod istih slika imaju različita imena podmornica, ovisi tko objavljuje podatke.

Osim toga talijani su gradili i planirali priličan broj vrlo malih i džepnih podmornica  tipa “CA”, “SB”, “CC” i “CM”. Tip “CA-2”, u službi od 1938, bio je modificiran 1942. da bi bio nošen u specijalnom tuljku palubi podmornice Leonardo Da Vinci iz klase Marconi. Bile su namjenjene akcijama protiv luka na istočnoj obali SAD, no taj je projekt bio konačno napušten. Ove je podmornice intresantno usporedit s njihovim suvremenim japanskim i nešto kasnije  i s britanskim i njemačkim dvojnicima. Njemačke džepne podmornice  bile su korištene samo defanzivno. Britanci su svoje teglili iza većih podmornica da bi stigle do svojih ciljeva (pri čemu je nekoliko tako malih podmornica bilo izgubljeno tokom plovidbe). Samo su još Japanci nosili  svoje “patuljke” na svojim podmornicama do njihovih ciljeva.

Klasa CA, bile su izgrađene četri (CA1, CA2,CA3 i CA4) 1937.-1943.

CA1 i 2,  Ca 3 i 4,  TT podaci:

-Deplasman: 13,3/16,1t ; (12,6/13,8t)
-Dužina: 10m; (10,47m)
-Širina: 1,96m; (1,90m)
-Gaz: 1,6m; (1,63m)
-Brzina: 7čv/6čv
-Posada: 2-3
-Pogon:  1xMann dizel 60KS, Marelli električn 25KS
-Naoružamje: 2x450mm torpedo, kasnije 8x100kg mine  



  

Klasa CB, izgrađeno 22kom, 1942.-1943, među njima i CB20, "kasnije YU Mališan"

TT podaci CB podmornica:

-Deplasman:  35,4/44,3t
-Dužina: 14,99m
-Širina: 3m
-Gaz: 2,05m
-Pogon:  dizel 80KS Isotta Fraschini , elektro 50KS Brown Boveri
-Brzina: 7,5/7čv
-Posada: 4
-Naoružanje: 2x450mm torpedo ili 2 mine

Gradnja klasa CC i CM nikad nije dovršena.

-Podmornice za prijevoz Maiale (prase) torpeda, Gondar i Sciere
-Maiale torpeda-ronilica

CB2

Klase talijanskih podmornica:

Ispravka, od CM(Costiero Monfalcone )podmornica, CM-1 je završena  i prebačena iz Molfalkona u Veneciju radi testiranja, septembra 1943g. Posle kapitulacije Italije pripala je Nijemcima (U.IT-17), a nedovršena CM-2 (U.IT-18) bila je pred zaršetkom.
Malo kasnije obije podmornice ulaze u  Marina Nazionale Repubblicana, tako da 05.januara 1945g , CM-1 ulazi u servis , u Puli.
CM-2 je završena u februaru 1944g, ali pošto je oštečena prilikom zračnog napada, izvučena je na suho, nikad nije bila kompletirana.
CM-3 koja je takođe započeta augusta 1943g. nije nikad zavšena. [attachment=1][attachment=2][attachment=3][attachment=4][attachment=5]
Slike iz www.betasom.it

Uporedno sa realizaciom CM podmornica stiglo je naređenje u Caproni, da i on konstruiše analogan prototip. Ovaj projekat podmornice dobio je naziv CC (Costiero Caproni). Podmornice su za nijansu veće od CM, trebale su imati i treću torpednu cijev na pramcu(CM je imala dvije). U julu 1943g odlučilo se da se krene sa izgradnjom prototipa CC 1, a naručene su još dvije sledeće (CC 2i3).
U međuvremenu i brodogradilište u Molfalkonu prezentira nov projekt CM 2modificato od 120t, takođe sa tri torpedne cijevi (nešto veči od dvije klase več pomenutekoje su imale deplasmane, zaronjene, 114 i 117), tako da je u Regia Marini odlučeno da se posle tri podmornice svakoga tipa, podmornice unificiraju i nastavi se proizvodnja kao Costiero unificato (CU).
Do decembra 1944 bile su , CC, završene od 38-60%[attachment=1][attachment=2]

Postojale su dva tipa podvodnih transportera, mini podmornica, potonji SSB je razvijen sa intencijom da se poprave nedostaci prvog SLC i nije upotrebljen u borbenim dejstvima.
Siluro a Lenta Corsa (Maiale)
Siluro San Bartolomeo

SLC je nazvan i maiale zbog slabe upravljivosti.[attachment=1][attachment=2]
SSB[attachment=3][attachment=4]

[attachment=1]

Podmornica "Luciano Manara" viđena poslije predaje na Malti u septembru 1943.

Služba božja.[attachment=1]

Italijanska džepna podmornica CB10 u luci Taranto, oktobar 1943.

[attachment=1]

Fotografija u koloru. Na zahtev Nemaca angažovana je u Crnom moru 1942.
[attachment=2]

CB 22 danas, na trgu u Trstu
[attachment=3]

Podmornica Luciano Manara iz klase Bandiera, građena 1929 godine.


[attachment=1]

Jedna od podmornica klase Acciaio.

[attachment=1]

Podmornica Scire 1942. godine sa cilindrima za prevoz SLC ili SSB.

[attachment=1]

Scire je imala kontejnere za SLC, SSB- Siluro San Bartolomeo je uvedene u mornaricu tek 1943, Scire je već počivala pod morem. SSB se nije ni upotrebljavao u ratu, posle rata je jedan ostao u Veneciji, a dva su ostala u La Spezii[attachment=1][attachment=2][attachment=3]

https://youtu.be/QF8m61_ernk

MOže li neko ukratko opisati kako su podmorničari zaštićivali svoje naoružanje (topove, mitraljeze) tokom podvodnih vožnji.
Interesantno je kako su nakon izrona odmah mogli dejstvovati iz oružja punog slane vode? Da li su podmornički topovi građeni od nekih specifičnih materijala, otpornih na koroziju?

https://youtu.be/aAnJBU4L9g4

Koliko znam, prilagođavanje za podmornicu odnosilo se samo na lafet artiljerije. "Submarine mounting" je obično bio jednostavniji, manje elevacije. Rekao bih da podmornica nije mogla dejstvovati odmah po izranjanju. Bilo je valjda potrebno nekoliko minuta da se top ocedi. Verovatno je na usta cevi stavljan neki navojni čep. Možda je korišćeno posebno ulje, mazivo... a posle korišćenja topa neophodno je bilo temeljno čišćenje. Pojedine veće podmornice imale su mogućnost spuštanja topa pod nadgrađe trupa, ili u toranj, u hermetičku komoru.

Razna maziva nisu toliko postojana da se ne bi ''oprala'' tokom podvodne vožnje.
Mehanizam topa - manje više. Zupčanivci mogu puno toga izdržati, ali me interesuje kako su cev i zatvarač topa trpeli agresivnost slane vode. Koliki im je bio vek trajanja?

Sa tim koliko su podmornica izgubili i kako brzo nemci, mislim da to nije bio glavni problem

O tome govore i baterije nemačkih podmornica od 1942. godine nadalje. AFA akumulatori imali su rok trajanja od nekoliko patrola - što je bio i pretpostavljeni "životni vek" većine podmornica.  Oko 80% podmorničara KM izgubilo je živote 1939-45.

Malo mi smeta sto se ne spominju italjanske podmornice u bitci za Atlantik, a imali su zapazeno ucesce.

Njihovo učešće u tome je bilo pod strogom nemačkom komandom.
Sve što su činili rađeno je zato što je Hitler tako naredio, inače Duče se sigurno ne bi odmakao dalje od Mediterana.

Jeste i to ne sporim, sporim sto retko ko zna da su uopste i ucestvovali u bitci, a ne da su cak imali i zapazenu ulogu.
Imalu su italjani dosta potapanja, a bogami i gubitaka u toj bitci. Svi spominju njemacke u-boatove, ali niko ne spominje italjane.

https://youtu.be/1va-mFzspjY