PALUBA

[attachment=1]

Vought F4U Corsair je bez sumnje najbolji lovacki avion na nosacima aviona u WW2 , a bio je i mocan lovac - bombarder .

Poreklo Corsaira lezi u zahtevima ratne mornarice SAD iz '38. za lovcem koji ce se moci meriti po perfomansama sa bilo kojim kopnenim lovcem . Kompanija Vought je izradila projekat V - 166 B i u junu '38. dobila ugovor za izgradnju jednog prototipa . Da bi se postigle trazene perfomanse , novi lovac je bio projektovan sa zvezdastim motorom Pratt & Whitney XR - 2800 Double Wasp , a dimenzije trupa su zadrzane na najmanjoj mogucoj meri koju je dozvoljavao motor tolikih gabarita . Konstrukcija " slomljenih " krila je bila vrlo domisljata , pa je dobijena potrebna povrsina krila uz manji raspon . Krila su se i preklapala na mestu gde su bila savijena pod uglom , pa je visina aviona sa preklopljenim krilima bila manja . Stajni trap s uvlacio unazad i takodje je bio smesten na mestu gde su se krila savijala pod uglom , cime su noge stajnog trapa bile krace , sto je ustedelo na tezini .

Prototip Corsaira XF4U - 1 je izvrsio prvi let u maju '40. i uskoro postigao brzinu od 644 km/h , cime je postao najbrzi americki lovac tog vremena . Naoruzanje se sastojalo od 2 mitraljeza ( 7,62 mm i 12,7 mm ) u trupu , i 2 mitraljeza 12,7 mm u krilima . Krajem juna '41. mornarica je narucila 584 aviona F4U - 1 serijske proizvodnje .

Prvi serijski Corsair je poleteo juna '42. , a isporuke su pocele u oktobru '42. Ti su avioni imali motor R - 2800 - 8 te 2 mitraljeza vise u krilima . Najuocljivija razlika u odnosu na prototip je pilotska kabina pomerena 0,9 m unazad , radi smestaja vise goriva u trup . Time je smanjeno vidno polje pilota kad je avion stajao na tlu , pa je mornarica odlucila da Corsair ne moze dejstvovati sa nosaca aviona . Prvi F4U - 1 koji su predani mornarickoj pesadiji , dejstvovali su iz kopnenih baza , a prvi put su stupili u borbu februara '43.

Proizvodni kapaciteti Voughta nisu bili dovoljni , pa su Corsair gradile i kompanije Brewster kao F3A - 1 i Goodyear kao FG - 1 . Kasniji modeli Corsaira su imali uzdignut krov pilotske kabine . Ostali pocetni modeli bili su : FG - 1A sa fiksnim krilima , F4U - 1C sa 4 topa kalibra 20 mm umesto 6 mitraljeza 12,7 mm u krilima , te F4U - 1D sa motorom R - 2800 - 8W , mogucnoscu nosenja odbacivog rezervoara za gorivo ispod trupa , i kacenja jedne bombe ili 4 rakete od 127 mm ispod svakog krila , cime se Corsair pretvarao u lovca - bombardera . Proizvedeno je 8.663 tih pocetnih modela Corsaira . Prvi borbeni letovi Corsaira sa nosaca aviona su izvedeni u aprilu '44. , kada je mornarica SAD izdala dozvolu za koristenje Corsaira sa nosaca aviona .

Sledeci model serijske proizvodnje je F4U - 4 sa motorom R - 2800 - 18X od 2.100 KS koji je povecao maksimalnu brzinu na 718 km/h . Ostale verzije su : F4U - 4C naoruzan sa 4 topa kalibra 20 mm , nocni lovac F4U - 4N sa 4 topa od 20 mm i radarom APS - 5 u nosacu montiranom pod krilom , F4U - 4E sa 4 topa od 20 mm i radarom APS - 4 , i izvidjac F4U - 4P sa aerofoto kamerama . Proizvedeno je 2.556 aviona serije F4U - 4 .

Septembra '45. su otkazani mnogi ugovori za proizvodnju , koja je ipak trajala do '52. , pa se Corsair zadrzao u proizvodnji 10 godina . Corsair je u borbama protiv japanskih aviona postigao izvanredan odnos unistivsi 2.140 aviona uz gubitak 189 Corsaira . Najveci as na Corsairu je bio Robert M. Hanson sa 25 pobeda .

U ulozi lovca - bombardera Corsair je postigao izvanredne rezultate sposobnoscu da veliki ofanzivni teret prenese na cilj znatnom brzinom i velikom preciznoscu .

Takticko tehnicke karakteristike za Corsair F4U - 1D :

Duzina : 10,16 m ; raspon krila : 12,47 m ; povrsina krila : 29,17 m2 ; visina : 4,90 m
Tezina : 3.944 kg prazan ; 5.461 kg opterecen ; 5.951 kg maksimalna
Maksimalna brzina : 684 km/h ; 528 km/h na nivou mora
Pocetna brzina penjanja : 951 m/min
Plafon leta : 11.250 m
Dolet : 1.634 km sa gorivom u avionu ; 2.514 km sa odbacivim rezervoarom
Naoruzanje : 6 mitraljeza Browning MG 53 - 2 kalibra 12,7 mm sa 400 metaka po mitraljezu u krilima , 907 kg bombi , ili 8 raketa od 127 mm
Motor : zvezdasti Pratt & Whitney R - 2800 - 8W Double Wasp sa 18 cilindara ; 2.000 KS u poletanju i 2.250 KS na visini operativnog delovanja

Prikazani avion kamufliran je po standardnoj shemi za mornaričke lovce na Pacifiku, s mornarsko plavim gornjim površinama  i azurnoplavim donjim površinama. Znaci nacionalne pripadnostu su standardni, obratite pažnju da su  bijele površine prljavobijele, što se postizalo miješanjem bijele i neutralno sive boje u jednakim količinama.

Tip – mornarički lovac i lovac mombarder, jednosjed
Motor – jedan zrakom hlađeni zvijezdasti Pratt&Ehitney R-2800-8W Double Wasp, osamnaest cilindara, 2.000KS u polijetanju i 2.250KS na visinama operativnog djelovanja
Naoružanje – šest mitraljeza Browning MG53-2 od 12,7mm sap o 400 metaka po mitraljezu u krilima, do 907kg bombi ili osam raketa od 127mm
Max. brzine – 684km/h na 6.096m; 528km/h na razini mora
Brzina krstarenja – 393km/h
Početna brzina penjanja – 951m/min
Penjanje – 6.096m za 7min 42sek
Operativni plafon – 11.278m
Dolet – 1.634km s gorivom u avionu; 2.514km s odbacivim rezervoarima
Težine – 3.944kg prazan; 5.461 opterećen
Razmah krila – 12,47m
Dužina – 10,16m
Visina – 4,60m
Površina krila – 19,17m²

Lovci bombarderi Vought F4U-4, možda najsvestraniji avion mornarice SAD u drugom svjetskom ratu, a svakako najuspješiji mornarički lovac tog rata.

.

Vought F4U bio je bez sumnje najbolji lovački avion za službu na brodovima-nosačima u drugom svjetskom ratu, a mogao bi s pravom konkurirati i za uopće najboljeg  ratnog lovca. Bio je to izvanredno moćan lovac, a kao lovac-bombarder pokazao se vrlo  efikasnim protiv Japanaca da su nadjenuli nadimak “zviždeća smrt”.
Podrijetlo Corsair-a leži u zahtjevima ratne mornarice SAD iz 1938. godine za lovcem koji će se moći mjeriti s performansama bilo kojeg kopnenog aviona. Na osnovi tog zahtjeva, kompanija Vought je izradila projekt V-166B i u junu 1938. dobila ugovor za izgradnju jednog prototipa. Po izgledu  izvanredno impresivan projekt izradila je ekipa pod vodstvom Texa B.Beisela. Da bi se postigle tražene visoke performanse, novi je lovac bio projektiran sa zvijezdastim motorom Pratt&Whitney XR-2800 Double Wasp, a dimenzije trupa zadržane su na najmanjoj mogućoj mjeri  koliko je to dozvoljavao motor. Konstrukcija krila bila je vrlo domišljata, oblika izvrnutih krila galeba, tako da je potrebna površina dobivena  uz manji razmah. Budući da su se krila i preklapala na mjestu gdje su bila svinuta pod kutom, to je i visina aviona sa preklopljenim  krilima bila manja. Stajni trap, koji se uvlačio unazad, također je bio smještan na položaju gdje su krila bila svinuta pod kutom, što je omogućilo da noge budu kratke, čime se također uštedilo na težini.

Prvi Corsair, prototip XF4U-1 izvršio je svoj prvi let u maju 1940. i uskoro ispoljio svoju brzinu, a spsoban je bio letjeti brzinom od preko 644km/h. U to vrijeme je bio jedini američki lovački avion koji je razvijao tu brzinu. Naoružanje se sastojalo od jednog mitraljeza cal. 7,62mm i jednog od 12,7mm u trupu, te po jednog mitraljeza od 12,7mm u krilima, kao i 10 malih bombi koje su se bacale na formacije neprijateljskih bombardera. Krajem juna 1941. mornarica je naručila 584 aviona modela F4U-1 serijske proizvodnje.

Prvi je poletio u junu 1941. a isporuke su započele u oktobru. Ti su avioni imali motor R-2800-8 umjesto R-2800-4 kod prototipa, te dva mitraljeza više u krilima. Najuočljivija je razlika bila pomaknuta pilotska kabina za 91cm unatrag, kako bi se u trupu moglo nositi više goriva. Time je nažalost bilo smanjeno prednje vidno polje pilota kad je avion stajao na tlu, pa je mornarica odlučila da se Corsair ne može oprativno koristiti sa nosača aviona. Stoga su prvni F4U-1 bili predate  korpusu mornaričke pješadije SAD i djelovali s kopnenih baza, a u borbu u sastavu mornaričke pješadije prvi put stupili u februaru 1943.

Proizvodni kapaciteti kompanije Vought nisu mogli udovoljavati zahtjevima, pa su  stoga avion Corsair gradile i kompanije Brewster kao F3A-1 i Goodyer kao FG-1. Kasniji modeli  što su jih gradile sve tri kompanije imali su nešto uzdignut pokrov pilotske kabine, što je uvedeno kod 689. proizvedenog aviona Corsair. Ostali početni modeli bili su FG-1A s fiksnim krilima; F4U-1C s četri topa od 20mm umjesto šest mitraljeza od 12,7mm u krilima kod ranijeg modela, te F4U-1D/FG-1D/F3A-1D, koji su imali motor R-2800-8W s ubrizgavanjem vode, mogućnost nošenja odbacivig rezervoara ispod trupa i nosača zap o jednu bombu ili četri rakete od 127mm ispod svakog krila, čime se Corsair  pretvarao u lovca bombardera. Proizvodnja tih početnih modela u pogonima svih triju kompanija iznosila je ukupno 8.663 aviona, od čega je 370 bilo isporučeno zrakoplovnim snagama Kraljevske mornarice Novog Zelanda, a 2.012 zrakoplovnim jedinicama flite Kraljevske mornarice. Prve operacije Corsaira s palube nosača aviona  izvele su zrakoplovne jedinice flote u aprilu 1944, iako su pokusni letovi bili s uspjehom obavljeni skro devet mjeseci prije. U to je vrijeme i mornarica SAD konačno izdala dozvolu za korištenje Corsaira u operacijama sa nosača aviona.

Kako se u operacijama na Pacifiku počelo osječat prisustvo Corsair-a, nastavljemn je bio i rad na verziji noćnog lovca, XF4U-2. Taj prototip nije bio dovršen, a od tri aviona modela XF4-3, iako je rad na njima započeo još u martu 1942, prvi nije poletio sve do 1946. godine. Isto tako bilo je dovršeno samo 13 od 27 aviona sličnog modela FG-4 kompanije Goodyear. Sljedeći model serijske proizvodnje bio je stoga   F4U-4, od kojih je prvi poletio u aprilu 14944. Za pogon  mu je služio motor R-2800-18X s ubrizgavanjem vode, snage 2.100KS. Dodatnih 350KS ovog motora, dobivenih ubrizgavanjem vode, povečalo je max. brzinu Corsaira za 34km/h, na 718km/h. Ostale verzije modela F4U bile su: F4U-C naoružan s četri topa od 20mm, noćni lovac F4U-4N s četri topa i radarom APS-5 u nosaču montiranim pod krilo; F4U-4E s četri topa i radarom APS-4, avion kompanije Goodyear jednak modelu F4U-4, te model za fotografsko izviđanje F4U-4P s kamerama. Cijelokupna proizvodnja serije F4U-4 dosegla je brojku od 2.556 aviona, uključiv i 200 kom serije PG-4.

To su bile zadnje ratne verzije Corsair-a, ali su u septembru 1945. bili otkazani mnogi ugovori o proizvodnji ovog aviona, izvrsni lovac kompanije Vought zadržan je  u proizvodnji, samo su bili nešto smanjeni razvojni planovi. Zadnji Corsair isporučen je u decembru 1952, pa se taj tip aviona zadržao u proizvodnji više od deset godina. U borbi je Corsair u sastavu mornarice SAD i korpusa mornaričke pješadije prvenstveno služio na pacifičkom bojištu, gdje je izvršeno ukupno 64.051 operativni zadatak. U operacijama protiv japanskih lovaca postigao je Corsair izvanredan odnos od  11 obaranja prema jednom izgubljenom avionu, uništivši  2.140 aviona  uz gubitak samo 189 iz vlastitih redova. I u ulozi lovca-bombardera postigao je Corsair izvrsne rezultate svojom sposobnošću da velik ofanzivni teret prenese na cilj znatnom brzinom i velikom točnošću.       

.

.

Fotografija snimljena prilikom uspostavljanja Marine Corps Air Station Kaneohe Bay na Havajima, koje je usledilo 15.01.1952. godine.



[attachment=1]

https://youtu.be/KGBXShuUZ-8

F4U Corsair na ratnim reklamama.


[attachment=1]


[attachment=2]

[attachment=1]

[attachment=1]

Ista ova, samo kolorisana ...




[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]





[attachment=2]

[attachment=1]




[attachment=2]

[attachment=2]



[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]



[attachment=2]

[attachment=1]



[attachment=2]

[attachment=1]



[attachment=2]

[attachment=2]



[attachment=1]

Interesantno je da na američkim forumima često za ovaj avion većina kaže da je najbolji SAD ww2 lovac. Iako statistika daje prednost P-51 oni smatraju corsair-a boljim lovcem.

[attachment=1]


[attachment=2]

[attachment=1]

[attachment=1]

Ипак бих рекао да је П-51 бољи, али остављам Америма да оцењују, њихова су оба. Corsair је углавном "carrier borne" - палубни ловац, док Мустанг никад није коришћен на носачима. То је велика разлика у захтевима и условима употребе.

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

[attachment=1]

https://youtu.be/tcpVunWUiWY

https://youtu.be/U9zPKQilC-s

Dokumentarni film o F4U.



https://youtu.be/HHfxP4W3OuA

Je li F4U najnapredniji lovac  koji je bio ukrcan na US nosače za vreme WW2

Mušičavi Vought F4U Corsair

Korser jeste bio odličan lovački avion, ali je bio i na lošem glasu. Jedna od tih osobina, koja ga je diksvalifikovala kod pilota je, što ga je bilo teško izvući iz kovita, što je značilo da za njega važi pravilo, da njime mora da se leti što većom brzinom. Jedna od priča vezana za ovu njegovu slabost opisana je u knjizi „Ilustrovana istorija vazduhoplovstva“:

„Nakon rata, na Floridi, dogodio se jedan takav nesrećan slučaj. Kod strmog penjanja pet mladih pilota je pratilo svog instruktora. Jedan medu njima se verovatno peo sa nedovoljnom brzinom i na visini od 4.600 metara njegov avion je pao u leđni kovit. Pilot je iskočio padobranom i polako krenuo ka zemlji.
Po pravilu, korser je trebalo da nastavi svoje neobuzdano obrtanje sve do zemlje, ali to se nije dogodilo. Kada se oslobodio svog ljudskog tereta, prešao je u jako obrušavanje pod punim gasom, a kako je dubinsko kormilo očigledno bilo fiksirano u položaju za penjanje, avion se uskoro izvukao iz obrušavanja i opet poleteo ka oblacima i nestao iznad močvara zapadno od aerodroma odakle su avioni poleteli.
Međutim, iz nepoznatih razloga avion se negde u oblacima okrenuo i velikom brzinom pikirao pravo na aerodrom gde se razbio na svega 100 metara od mesta gdc je još pre kratkog vremena bio parkiran. Ubio je dva čoveka i prouzrokovao mnoge štete. Ova nesreća je jasno doprinela pričama koje su Korseru pripisivale mnogo štošta, a pre svega da se s njime nikada ne sme pasti u kovit.“

Jedna od njegovih „loših osobina“ je teško sletanje na nosač aviona mladim-neiskusnim pilotima.
[attachment=1]
[attachment=2]
[attachment=3]
[attachment=4]
[attachment=5]

Љуба

[attachment=1]

Kažu da je F4U tri dana sedmično bio bolji od F6F, a ostala četiri je bio na opravku.

Na odnos gubitaka ne utiče samo kvalitet aviona, već i brojčani odnos aviona, kao i kvalitet pilota.
Kada je F4U stupio u borbu, Amerikanci su imali brojčanu nadmoć nad Japancima. A i njihovi piloti su tokom obuke imali daleko više časova letenja od protivničkih.

Због дугачког носа је преглед напред код узлетања био лош, а због претеге је често и капотирао, ломећи пропелер.