Omiljeni „Nemac“ svojih vojnika [ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Zvao se Kirhner. Ignjat Kirhner. Rodio se 1877. u Rumi, u srpskoj porodici, ali ga je odgajio očuh od koga je preuzeo prezime. Vojnu školu je učio u Beču, a službovao je u Vinkovcima, gde je naučio srpski jezik. Dezertirao je iz austrougarske vojske i prešao je u srpske redove 1914. Ukazom kralja Petra I je primljen u srpsku vojsku. Prema jednoj priči, ubio je oficira koji je loše pričao o Srbima i zato je prešao na srpsku stranu. Prema drugoj priči, manje verovatnoj, on je prvi proneo vest srpskoj strani da se Austrougarska sprema da objavi rat Srbiji. Navodno je tad preplivao Savu kod Beograda, u leto 1914.
Kirhner je prvo u ratu bio dobrovoljac. Četnik. Sa Sremskim dobrovoljačkim odredom je učestvovao u zauzimanju austrougarske karaule na levoj obali Save 1914. Tom prilikom Kirhner je ranjen u desnu nogu. Nije otišao da se leči. Tokom odbrane Beograda, pre ravno 100 godina, Kirhner je komandovao Sremskim dobrovoljačkim odredom. Vojnici su ga voleli. Ignjat Kirhner je učestvovao u velikom jurišu maojora Gavriloviča 7. oktobra 1915. i tad je ponovo ranjen u istu nogu.
Kao i svi oni koji su preživeli odbranu Beograda, i Kihner je evakuisan iz Beograda. Lečili su ga u Nišu, a onda je prebačen na Krf. Kako to biva, neplanirano i kad sudbina udesi, o njemu se brinula bolničarka Bosiljka Čajkanović. Da, da, reč je o sestri, u to vreme, rezervnog kapetana Veselina Čajkanovića, koji je postao čuveni srpski etnolog i istoričar religije, a kasnije i akademik. Ljubav se prosto desi. Desila se i Ignjatu i Bosi. A on je sve vreme nosio oko pasa zastavu Sremskog dobrovoljačkog odreda.
Posle boravka na Krfu, otišao je za francuski Tuluz. Tamo su uspeli da ga oporave. Međutim, od posledica ranjavanja je ostao invalid, sa desnom nogom kraćom za šest centimetara. U dalekoj Francuskoj je završio Elektrotehnički fakultet. Posle rata, u Vojsci Kraljevine SHS i Jugoslavije, je bio na visokim položajima u Vojnotehničkoj i inžinjerijskoj službi Ministarstva vojske i mornarice. Oženio se svojom Bosom. Bio je i predsednik Društva branilaca Beograda 1914 – 1915. godine.
Penzionisan je uoči Drugog svetskog rata. Tako je tražio. Odbio je nemačku ponudu da bude deo okupacione vlade. Poginuo je u savezničkom bombardovanju Beograda 17. aprila 1944.
Branioci Beograda iz – SremaPopis dobrovoljaca dešavao se u kafani „Zlatni top“, u ulici Kralja Aleksandra početkom Prvog svetskog rata. Od maloletnih dobrovoljaca iz Banata i Srema, koji su se dograbili Srbije, Savez dobrovoljaca je formirao dva odreda. Bili su to Banatski i Sremski. Jedan deo činili su dobrovoljci iz Austrougarske koji su došli na proslavu Kosovske bitke, juna 1914, pa su usled okolnosti ostali u Srbiji. Drugu grupu, veću po brojnosti, oformili su Srbi iz Srema, koji su se sa srpskom vojskom povlačili i tako došli do Srbije, septembra 1914.
Prvo je Sremski odred bio sa svega 30 boraca. Borio se na Adi Ciganliji. Branili su Beograd pod komandom tadašnjeg majora Svetomira Đukića, koji je bio osnivač srpskog Olimpijskog kluba, daleke 1910. Sremski odred je postao priznata jedinica u Srpskoj vojsci 1. juna 1915. godine. Tada su dobili i svoju zastavu. Posle majora Đukića, Odredom je komandovao četnički vojvoda Petković, koji je smenjen zbog grešaka u komandovanju. Komandu preuzima poručnik Kirhner. Tada, ovi momci počinju da ispisuju svoja imena u istoriji odbrane Beograda.
Krajem septembra 1915. Sremski odred dobija pojačanje. U njegove redove dolaze mladići koji su u Skoplju polagali ispit za prijem u podoficirsku školu, ali su obijeni, jer su bili višak. Dolazi i 250 mladića iz Šumadije kao i još dobrovoljaca iz Austrougarske. Deo odreda čine i beogradska deca. Sremski odred postaje polubataljon.
Oni su branili Beograd tog septembra i oktobra pre 100 godina. Upoređivali su ih sa Drugim pešadijskim gvozdenim pukom „Knjaz Mihailo„. U jurišu koji je komandovao major Gavrilović, svi oficiri Sremskog dobrovoljačkog odreda, sem poručnika Kezića, su teško ranjeni. Najveći broj ovih momaka dao je život te jeseni za Beograd. Okićeni cvećem iz cvećara padali su pokošeni. Rat je preživelo oko 50 boraca ovog odreda.
Zastava nestala bez tragaSmatra se da je zastava Sremskog dobrovoljačkog odreda bila jedna od najstarijih. Navodno, bila je to jedna od Karađorđevih zastava iz Prvog srpskog ustanka. Oni su je dobili onomad kad su postali deo Srpske vojske. To je, po priči, bila srpska trobojka na kojoj je ušiven komad tamnog platna sa grbom Kraljevine Srbije iz 1882. Poručnik Kirhner je uspeo da je sačuva do kraja rata. Posle rata, zastava se nalazila u Savezu dobrovoljaca.
Pošto su Nemci okupirali Beograd 1941, onda su i zabranili i rad Saveza. Dom dobrovoljaca u Molerovoj ulici je bio zatvoren i, do kraja rata, pod stražom nemačke vojske. Savez dobrovoljaca je posle oslobođenja Beograda 1944. dobio privremenu dozvolu za rad. Dokumentacija je bila sačuvana. Tačku na sve stavlja ondašnji ministar unutrašnjih poslova Aleksandar Ranković. On je 1947. godine zabranio rad Saveza dobrovoljaca. Njihova imovina je konfiskovana, a kartoteka i arhiva su uništene. Tada netragom nestaje zastava Sremskog dobrovoljačkog odreda.
Izvor:
www.rokselana.com
