Andrea Doria, klasa bojnih brodova

[Rade]

Klasu bojnih brodova Andrea Doria (obično nazivanu i Caio Duilio u italijanskim izvorima) sačinjavala su dva bojna broda: Andrea Doria i Caio Duilio, čija je gradnja završena tokom Prvog svetskog rata. Ova klasa drednota predstavljala je značajno unapređenje u odnosu na prethodnu klasu bojnih brodova, klasu Conte di Cavour.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] _{Bojni brod Andrea Doria}

Projektovanje i razvoj

Brodove klase Andrea Doria projektovao je konstruktor viceadmiral Đuzepe Valseki; brodovi su projektovani kao odgovor na francuske planove da izgradi tri bojna broda klase Bretagne. Konstrukcija prethodne klase bojnih brodova, klase Conte di Cavour, bila je zadovoljavajuća  te je usvojena sa nekim manjim izmenama. Ove izmene su se većinom odnosile na smanjenje nadgrađa skraćenjem pramčane palube, što je za posledicu imalo smanjenje visine postavljanja artiljerijske kupole i povećanje topova sekundarne artiljerije na 16 topova kalibra 152 mm u odnosu na 18 topova kalibra 120 mm kod prethodne klase bojnih brodova.

Bojni brodovi klase Andrea Doria bili su dugi 168,9 metara na vodenoj liniji, odnosno „preko svega“ bili su dugi 176 metara. Širina brodskog trupa iznosila je 28, dok je gaz iznosio 9,4 m. Standardni deplasman broda je iznosio 23 324 tona, dok je puni deplasman iznosio 25 126 tona. Brodski trup je imao dvodno duž cele dužine trupa, dok je sam trup bio podeljen sa23 uzdužnih i poprečnih vodonepropusnih pregrada. Brod je imao dva lista kormila, oba u uzdužnici broda. Posada broda je brojala 31 oficira i 969 podoficira i mornara.

Pogonska grupa broda

Pogonski kompleks broda sačinjavale su tri parne turbine Parsons, razmeštene u tri pogonska prostora. U centralnom pogonskom prostoru nalazila se turbina koja je pogonila dva unutrašnja osovinska voda. Levo i desno od centralnog mašinskog prostora nalazili su se pogonski prostori sa po jednom turbinom koje su pokretale po jedan od spoljnih osovinskih vodova. Para potrebna za rad parnih turbina proizvodila se u 20 kotlova Yarrow, od kojih je osam njih kao pogonsko gorivo koristilo lož ulje, dok je ostalih 12 koristilo ugalj poprskan naftom. Projektovana maksimalna brzina plovljenja od 22 čv, uz 32 000 KS, nije nikada postignuta; dostignuta je brzina od 21 do 21,3 čv. Kada je reč o pogonskom gorivu, brod je mogao da ukrca maksimalno 1488 tona uglja i 886 tona lož ulja, čime je obezbeđena autonomija plovljenja od 4800 nautičkih milja, ukoliko bi brod plovio brzinom od 10 čvorova.

Naoružanje broda

Klasa Andrea Doria je prvobitno naoružana sa 13 topova kalibra 305 mm, kompanija Armstrong Whitworth i Vickers, raspoređenih u pet kupola: dve dvocevne i tri trocevne. Kupole su sve bile postavljene u uzdužnici broda, sa po jednom dvocevnom kupolom na pramcu i krmi koje su gađale iznad pramčane, odnosno krmene kupole. Treća trocevna kupola nalazila se na sredini palube. Gledano od pramca ka krmi, kupole su nosile slovne oznake „A“, „B“, „Q“, „X“ i „Y“. Topovi primarne artiljerije imali su mogućnost elevacije od -5 do +20 stepeni, borbeni komplet je iznosio 88 projektila po topu, dok je maksimalni domet topova iznosio 24000 metara.

Sekundarnu artiljeriju je sačinjavalo 16 topova kalibra 152 mm, takođe kompanije Armstrong Whitworth, koji su bili ugrađeni u kazamatima na bokovima, ispod topova glavne artiljerije. Ovi topovi su mogli da zauzimaju elevaciju od -5 do +20 stepeni; brzina gađanja iznosila je šest projektila u minuti. Ovako ugrađeni topovi bili su podložni kvašenju prilikom teškog mora, naročito oni na krmi. Maksimalni domet ovih topova iznosio je 16 000 metara, dok je na brod moglo da se ukrca ukupno 3440 projektila kalibra 152 mm.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] _{Bojni brod Caio Duilio}

Za potrebe odbrane od torpednih čamaca, brod je raspolagao sa 19 topova kalibra 76 mm, koji su mogli biti ugrađeni na 39 različitih pozicija na brodu, među kojima su se nalazile i pozicije na krovovima kupola glavne artiljerije, kao i na gornjoj palubi. Daljina gađanja ovih topova bila je 9100 metara, dok je brzina gađanja iznosila 10 projektila u minuti.

Pored artiljerijskog, brodovi su raspolagali i torpednim naoružanjem, u vidu tri torpedne cevi kalibra 450 mm, ugrađene ispod vodene linije, od kojih je po jedna bila na svakom boku, a treća u krmenom delu.

Oklopna zaštita

Kada je reč o oklopnoj zaštiti, bojni brodovi klase Andrea Doria imali su oklopni pojas koji se protezao celom dužinom vodene linije, čija je najveća debljina iznosila 250 mm i smanjivala se do 130 mm ka krmi, odnosno 80 mm ka pramcu. Iznad glavnog oklopnog pojasa prostirao se pojas debljine 220 mm, koji se širio do donje ivice glavne palube. Iznad ovog pojasa nalazio se još jedan, debljine 130 mm, koji je bio namenjen za zaštitu kazamata. U strukturu broda su ugrađene dve oklopljene palube: glavna, debljine 240 mm i sekundarna debljine 290 mm. Obe palube su bile izrađene u dva sloja.

Artiljerijske kupole glavne artiljerije su sa čela bile zaštićene oklopom debljine 280 mm, sa boka 240 mm, dok su krov i zadnja strana bile zaštićene oklopom debljine 85 mm.

Brodovi u klasi

Italijani su izgradili dva broda u klasi Andrea Doria: bojne brodove Andrea Doria i Caio Duilio. Gradnja oba broda završena je 1916. godine, dok je trajao Prvi svetski rat. Tokom Drugog svetskog rata nisu imali veće učešće: Andrea Doria zbog angažovanja u pratnji konvoja za Afriku, a Caio Duilio zbog toga što je nakon kraće pratnje konvoja izbačen iz upotrebe usled nedostatka pogonskog goriva.