Рашо
Stručni saradnik - RV i PVO
kapetan korvete
 Offline
Gender: 
Posts: 6 881
|
 |
« on: April 10, 2009, 12:07:34 am » |
|
Kako se 1944. godina bližila kraju, saveznici su na nebu Njemačke imali sve veću premoć dok su jedinice Luftvafe bivale sve slabije i iznurenije. Gubici u pilotima i avionima su svjedočili da je nekada snažna Luftvafe pred svojim krajem, saveznicima se suprotstavljalo sve manje prekaljenih asova, a sve više mladića koji su tek naučili nekako da lete. Po mišljenju mnogih istoričara, Luftvafe se nikada nije stvarno oporavila od strahovitih fizičkih i psihičkih udaraca koje je zadobila u toku Bitke za Britaniju. Od tada lovačke snage slabe u cjelini iako su se piloti odlučno i hrabro borili.
Njemačka vrhovna komanda, kratkovida kakva je bila, svu odgovornost za loše stanje je svalila na same pilote, često ih optužujući za nestručnost i čak kukavičluk, ne želeći da prihvati svoj (najveći) dio odgovornosti. Umjesto da realno sagleda probleme i rješava ih, OKL se grčevito držala Hitlerovih i Geringovih maštarija, nisu htjeli ni da čuju za nestašice goriva, rezervnih dijelova, za lošu obuku novih pilota i za mnoge druge probleme.
Saveznici su znali za sve slabosti Luftvafe i vladalo je opšte uvjerenje da ona nije sposobna da izvede neki napad ambicioznije prirode. Zato je iznenađenje bilo opšte kada je rano na dan Nove 1945. ofanziva "Bodenplate" krenula. Zadatak Luftvafe je bio da napadne savezničke isturene aerodrome u Francuskoj, Belgiji i Holandiji- uništi avione na tlu i tako povrati izgubljenu premoć u vazduhu. Operacija je počela da se planira u novembru ali je pomjerena prvo zbog ardenske ofanzive, a onda zbog loših vremenskih uslova.
Pošto su meteorolozi prognozirali lijepo vrijeme za 1. januar, Komanda Luftvafe je odlučila da operacija krene na taj dan. Učestvovalo je 10 lovačkih pukova sastavljenih od 33 grupe (svaka grupa je imala obično 27 aviona). Komandant opercije je bio vođa III lovačkog korpusa, general-major Ditrih Pelc. Svaka pojedinost o operaciji je držana u strogoj tajnosti tako da i mnogi piloti nisu znali detalje o svom zadatku i dobili su tek uputstvo da prate svoju eskadrilu. Zabranjena je bila svaka radio komunikacija. Njemački piloti su iz svega toga zaključili da se sprema nešto veliko, neki preokret na zapadnom frontu. Moral je bio na visini kada je između 800 i 1000 aviona (podaci se razlikuju u broju) bilo spremno da poleti, i to većinom Fw-190 i Bf-109. Njh su u grupama do ciljeva vodili dvomotorni noćni lovci da bi olakšali navigaciju.
Jedinice četiri lovačka puka iz Vildenbruka imale su za ciljeve aerodrome u Belgiji kao i Ajndhoven i Folkel u Holandiji. Drugi kompletan puk, 3. i 4. grupa iz 54. puka i tri grupe iz 77. puka trebalo je da napadnu aerodrome u okolini Brisela i Antverpena. Deset grupa iz lovačkih sektora Srednje Rajne je imalo naređenje da napadne aerodrome Le Kilo, Sen Trond i Aš u Belgiji dok su sledeće tri grupe iz 57. puka uzele kurs pravo za Mec-Freskati u Francuskoj. Trebalo je da svi aerodromi budu napadnuti istovremeno u 09.20 časova.
Iako su meteorološki uslovi 1. januara bili dobri, poletanje nije bilo ujednačeno jer se na nekim aerodromima iznenada pojavila magla. Međutim, informacija o tim odlaganjima nije stigla do njemačkih protivavionskih baterija preko čijih reona su avioni preletali pri odlasku na zadatak. Nastala je konfuzija čiji je rezultat bio da su protivavionci tukli i obarali sopstvene avione jer su naišli u nenajavljenom terminu, pa su tako povećali već ionako teške gubitke što su im zadali saveznici, koji su, iako iznenađeni, uspjeli da stupe u odbranu na pojedinim aerodromima.
Iako su formacije njemačkih aviona nanijele znatne štete saveznicima (posebno Britancima na sektoru Druge taktičke vazduhoplovne kpmande), neki od aerodroma su imali vrlo malo operativnih aviona, tako da gubici koje su zadali saveznicima ni izdaleka nisu pokrili one koje su sami pretrpjeli. Konačan bilans njemačkih gubitaka procjenjen je na 300 aviona i pilota. Saveznici su izgubili oko 500 aviona, većinom na stajankama dok su neki stradali i u vazduhu. Većina jedinica je platila previsoku cijenu za učešće u operaciji koja se pokazala kao ozbiljna greška. Jedini uspješan napad bio je onaj na bazu II taktičke vazduhoplovne komande kod Ajndhovena gdje je uništena eskadrila kanadskih "tajfuna" i više "spitfajera", a ubijeno 25 pilota.
U pogledu svog strategijskog cilja operacija je doživjela potpuni krah. Plan da se zbriše savezničko vazduhoplovstvo na zapadu i da inicijativa opet bude u njemačkim rukama propao je i Njemačka je ostala bez zaštitnog "kišobrana" koji je u narednim mjesecima mogao da umanji gubitke. Uz to, operacija je pokazala da je Vrhovna komanda svoje pilote ostavila na cjedilu. Onemogućila im je komunikaciju od životne važnosti (što je pokazala epizoda sa njemačkim protivavioncima koji su oborili više od 100 svojih aviona), a snabdjela ih je i netačnim podacima o rasporedu savezničkih snaga tako da su neke njemačke jedinice napadale gotovo prazne aerodrome.
Njemački piloti koji su letjeli u tim očajničkim akcijama dopustili su da ih žrtvuju ljudi iz nacističkog vrha koji su već tačno znali kakav će biti konačan ishod. Nakon te operacije snaga dnevnih lovaca je nestala.
|
