Američki vazduhoplovni korpus je bio spor u priznavanju vrednosti lakih aviona u ulozi izviđačkog i aviona za vezu, ali su informacije sa evropskog ratišta krajem 1940, gde su se borbe vodile već više od godinu dana, naglasile njihovu vrednost. Shodno tome, Amerikanci su 1941. započeli sopstvenu evaluaciju ove kategorije aviona, pri čemu su u evaluaciji učestvovala četiri komercijalna laka aviona od svakog od tri proizvođača: kompanija Aeronca, Piper i Taylorcraft. Ubrzo je naručena puna evaluacija većeg broja aviona, koja bi bila izvedena na redovnim godišnjim manevrima američke vojske, koji su trebali da se održe u drugoj polovini godine. Nije bilo potrebno vremena da odgovorni shvate da ove male letelice imaju mnogo toga da pruže, kako za brzi prenos poruka, tako i u podršci jedinica na zemlji.
[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Kompanija Aeronautical Corporation of America, osnovana 1928, 1941. godine menja ime u Aeronca Aircraft Corporation. Jedan od najboljih proizvoda bio je Model 65, visokokrilac, monoplan, razvijen kako bi podmirio komercijalne zahteve za pouzdani školski avion sa tandem sedištima i dvostrukim komandama. Četiri aviona ovog tipa koji su isporučena američkoj avijaciji poneli su oznaku YO-58, nakon čega je usledilo 50 primeraka verzije O-58, 20 letelica verzije O-58A i 335 letelica verzije O-58B. Naredne godine, slovo „O“ (Observation) u oznaci zamenjeno je slovom „L” (Liason), tako da su verzije O-58, O-58A i O-58B postale L-3, L-3A i L-3B. Dodatnih 540 letelica je isporučeno u verziji L-3B. Do prekida serijske proizvodnje, koji se dogodio 1944, isporučeno je i 490 letelica verzije L-3C. Oznake L-3D/-3E/-3F/-3G/-3H/-3J primenjene su za civilnu verziju, avion Model 65, ali sa različitim motorom, koji su ubačeni u vojnu službu kada su Sjedinjene Države ušle u Drugi svetski rat.
Najveći broj aviona L-3 bili su generalno vrlo slični avioni, sa malim izmenama u opremi koja je i predstavljala razliku između modela. Sve verzije su imale trup izrađen od varenih čeličnih cevi, presvučen platnom, dok su krila bila od lakih legura i eleronima sa metalnim okvirom. Stajni trap je bio neuvlačivog tipa.
Sa zahtevima za školski avion koji bi bio pogodan i za obuku pilota jedrilica, kompanija Aeronca je proizvela i verziju aviona Model 68 bez pogona. Ova verzija je zadržala krila, repni deo i zadnji deo trupa aviona L-3, ali je dobila novi prednji deo trupa, sa trosedom kabinom. Sva tri mesta su imala gotovo identične komande. Ukupno je napravljeno 250 primeraka ove školske jedrilice, koje su u američko ratno vazduhoplovstvo uvedene pod zvaničnom oznakom TG-5, dok su tri primeraka predata američkoj ratnoj mornarici radi opitovanja; ovi primerci su nosili oznaku LNR.
[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
| TT karakteristike |
|
| Tip |
dvosedi avion za vezu i izviđanje |
| Poreklo |
SAD |
| Raspon krila |
10,67 m |
| Dužina trupa |
6,4 m |
| Visina |
2,34 m |
| Površina krila |
14,68 m2 |
| Masa prazne letelice |
379 kg |
| Maksimalna poletna masa |
590 kg |
| Pogon |
1 x 65 KS, Continental O-170 |
| Maksimalna brzina leta |
140 km/č |
| Krstareća brzina leta |
74 km/č |
| Plafon leta |
3050 m |
| Dolet |
322 km |
