Nemačka Lufthansa je tokom tridesetih godina XX veka uvela katapulte na Nemačke trgovačke i putničke brodove sa kojih su poletali avioni dok je brod još bio na otvorenom moru i tako omogućavali da pošta koju su brodovi prenosili što pre stigne na odredište. Kasnije su pravljeni specijalni Schleuderschiffe - Katapult brodovi koji su bili stacionirani na obalama Afrike i Južne Amerike i koji su služili za snadbevanje i popunu gorivom manjih letećih čamaca (flying boat) poput Dornier Wal, na njihovom preletu preko okeana.

Nemački Luftwaffe je takođe vrlo pažljivo razmatrao ideju pravljenja ovakvih brodova za isključivo vojne potrebe, i već u toku 1938 godine u nemačkom brodogradilištu "Stülcken & Son" u Hamburgu, bio je završen prvi takav brod za Luftwaffe koji je imao mogućnost katapultiranja, SP 11 "Sperber". Vrlo brzo posle ovog broda, u brodogradilištu "F. Schichau" u Keninsbergu, započeta je gradnja još dve veće jedinice, SP 21 "Bussard" i SP 22 "Falke".

Profil brodova SP 21 i SP 22

Kobilice ovih brodova su položene početkom 1940 godine, porinuti su tokom iste godine, 29.07.1940 i radovi na njima su potrajali naredne dve godine. Nestašica materijala i sirovina, orijentisanost brodogradilišta na preko potrebne podmornice i nedostatak raspoložive stručne radne snage uslovili su da ovi brodovi budu završeni i primljen u službu tek 1942 godine (SP 21 "Bussard" 01.05.1942 godine a SP 22 "Falke" 22.11.1942)

Brodovi su bili deplasmana 2040 t a imali su po dva dizel motora i po dva Vojt-Šnajderova propelera od po 1800 ks, koji su vrsta visokomanevarskog brodskog pogona koji u sebi objedinjuje poriv i upravljanje broda. Brzina brodova je bila 12 čvorova pri kojoj su mogli da pređu 5800 Nm. Bili su sposobni da pređu 8800 Nm pri brzini od 10 čvorova. Mogli su da prime 230 t dizel goriva za sopstveni pogon plus 120 t kerozina za avione.

Bili su naoruženi sa flakovima 3 x 20 mm. Kran za podizanje aviona na brod je bio nosivosti od 20 t. Katapult koji je bio proizvod kompanije Heinkel mogao je da izdrži težinu aviona do 20 t. Samo katapultiranje je trajalo 2,5 sekunde pri čemu je postizana brzina od 180 km/č pri maksimalnom opterećenju od 4g. Brodovi su bili sposobni da ponesu odjednom do tri leteća čamca tipa Dornier Do-18, Dornier Do-24 ili Blohm & Voss BV-138. Ovakav način katapultiranja je omogućavao letećim čamcima da ponesu više goriva a samimtim i veći dolet

Operativna upotreba

SP 21 "Bussard"

Odmah po primanju u službu SP 21 "Bussard" je prekomandovan za Aalborg u Danskoj gde je nadgledao severno more i balktik nakon čeka je brod prebaziran na sever Norveške odakle su njegovi hidroavioni obavljali izviđačke zadatke nadgledanja i potrage za arktičkim konvojima za Arhangelsk i Murmansk. Tokom perioda u Norveškoj brod bio baziran u je u Trondenhajmu (1./SAGr.125) a potom u Tromsou (3./SAGr.130 i 1./SAGr.131). 1000-ito lansiranje je obavio Blohm & Voss BV-138 iz 2/Ku.Fl.Gr.406 početkom 1944 godine nakon čega je brod zastareo a njegov uređaj za katapultiranje je istrošio svoje resurse.

Tada se na njega montiraju još dva dodatna flaka 3 x 20 mm. Nije imao više misija i usidren u Kristiansundu je dočekao kraj rata. 22.02.1946 ga preuzima Američka mornarica koja ga 1947 prodaje Belgijskoj kompaniji Fa.Heyen iz Genta. Ponovo je preprodan 1950 godine Holandskoj kompaniji Boele & Osterwijk N.V. iz Roterdama gde je brod pregrađen i dobija novo ime "Ahoy". Dalja sudbina broda nije poznata.

SP 21 "Bussard"

Ratna služba SP 22 "Falke" je bila mnogo siromašnija. Kako je završen pola godine nakon "blizanca" poslat je direktno za Norvešku gde je imao istu ulogu otkrivanja nadgledanja arktičkih konvoja kao i SP 21 "Bussard". Brod je vrlo brzo istrošio svoje resurse zbog učestale službe već sredinom 1943 godine od kada je bio usidren u zalivu Bergen u Norvečkoj gde je i dočekao kraj rata. Posle rata pripao je SSSR-u koji ga preuzima 1946 i menja ime u "Aeronaut". Kod Sovjeta je u službi do 1969 godine kao brod za snadbevanje i spasavanje, nakon čega je izrezan.