Herman Balk, general

[Rade]

Herman Balk (nem. Georg Otto Hermann Balck, 1897-1982), general oklopnih jedinica nemačkih oružanih snaga, učesik Prvog i Drugog svetskog rata.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Balk je rođen u porodici sa dugom vojničkom tradicijom. Njegov otac je bio jedan od najznačajnijih nemačkih pisaca u oblasti taktike, a kao komandant divizije je odlikovan najvišim nemačkim odlikovanjem – Medaljom časti (nem. Blauer Max).

Balk 10. aprila 1913. u svojstvu kadeta stupa u redove 10. hanoverskog streljačkog bataljona u Goslaru. Od 12. februara naredne godine pohađa Hanoversku vojnu školu, gde ostaje do izbijanja Prvog svetskog rata.

Tokom Prvog svetskog rata, Balk službuje u planinskoj jedinici, koja je igrala ključnu ulogu u realizaciji Šlifenovog plana. Do kraja rata, Balk će se boriti na svim frontovima, na dužnosti komandira čete. Rat će završiti kao komandir mitraljeske čete. Tokom rata je ranjen sedam puta, za šta biva odlikovan Gvozdenim krstom prvog reda. Oktobra 1918. je predložen za najviše prusko odlikovanje, Medalju časti, ali je rat završen pre nego što je proces izbora za odlikovanja završen.

Nakon završetka rata, Balk je bio jedan od 4000 oficira koji su izabrani za nastavak vojničke službe u Rajhsveru. 1922. stupa u sastav 18. konjičkog puka, gde ostaje narednih dvanaest godina. Dva puta odbija postavljenje u generalštabu, što je bio normalan put za napredovanje u nemačkoj armiji. Pred Drugi svetski rat ga prebacuju u Inspektorat motorizovanih trupa, kod pukovnika Hajnca Guderijana. Na ovoj dužnosti će dočekati Drugi svetski rat. Njegova dužnost u okviru Inspektorata bila je da opremi i reorganizuje narastajuće oklopne jedinice. U oktobru postaje komandant 1. oklopnogrenadirskog puka 1. oklopne divizije. Tokom proleća, jedinice prolaze obuku u savlađivanju vodenih prepreka i formiranju mostobrana. Maja meseca, Balk je sa svojom jedinicom u Francuskoj, gde sa svojim pukom prelazi Mezu i formira mostobran.

Od zime 1940. do proleća 1941. Balk komanduje 3. tenkovskim pukom, sa kojim učestvuje u napadu na Grčku. Kasnije komanduje 2. tenkovskom brigadom, u sastavu iste divizije. Jula 1941. se vraća u Inspektorat oklopnih snaga, a maja 1942. odlazi na Istočni front, gde prima dužnost komandanta 11. oklopne divizije, razmeštene na teritoriji južne Rusije i Ukrajine. Nakon opkoljavanja 6. armije kod Staljingrada, nemački južni front se suočio sa nastupajućim kolapsom. Balkova divizija je prebačena sa severa kako bi se južni front stabilizovao. Na Balkovom frontu, preko reke Dnjepar, nalazila se sovjetska 5. tenkovska armija. Sovjeti su na ovom delu fronta imali nadmoćnije snage, ali je položaj Balkove 11. oklopne divizije bio takav da je mogao da vrši pregrupisavanja snaga i tako odgovori na sovjetske pokrete. Balk je svo vreme komandovao sa prve linije. U više navrata je parirao, iznenađivao i na kraju pobedio sovjetske snage. Upotreba noćnih manevara, za koje je govorio da smanjuju gubitke, omogućila mu je da po delovima tuče sovjetske snage. Za ovaj podvig, Balk je jedan od 27 nemačkih oficira koji je odlikovan Viteškim krstom sa hrastovim lišćem, mačevima i dijamantima.

Nakon ove akcije, Balk je povučen u rezervu. Odmah potom dobija komandu nad elitnom jedinicom, oklopnogrenadirskom divizijom Grossdeutschland, sa kojom vodi odbrambenu operaciju, a potom i protivnapad kod Žitomira 1943. Nakon kratkog boravka u Italiji, decembra 1943. se vraća u akciju, ovaj put kao komandant 48. oklopnog korpusa na istočnom frontu. Sa ovom jedinicom učestvuje u odbrani od sovjetske ofanzive u zapadnoj Ukrajini 1944. Jula 1944. Balk komanduje 48. oklopnim korpusom u početnoj fazi sovjetske ofanzive koja je trajala od jula do avgusta 1944. Balk nije uspeo da odbrani položaje od nastupajućih sovjetskih snaga, kao i da oslobodi 13. korpus koji se nalazio u obruču kod Brodija. Avgusta 1944. preuzima komandu nad 4. oklopnom armijom. Na ovom mestu će se kratko zadržati, pošto septembra 1944. biva postavljen za komandanta Grupe armija „G“. Balk nije mogao da zaustavi napredovanje američkih snaga generala Patona, te je krajem decembra smenjen sa mesta komandanta Grupe armija „G“ i prebačen u rezervu (komanda nad Grupom armija „G“ je vraćena generalu Blaskovicu). Intervencijom generala Guderijana, Balk biva postavljen na mesto komandanta reorganizovane 6. armije u Mađarskoj, koja je pod sobom imala i dve mađarske armije. U celoj zbrci, Balk uspeva da spase svoje snage od predaje Sovjetima; predaje se generalu Horasu MekBrajdu u Austriji 8. maja 1945.

Balk ostaje u zarobljeništvu do 1947. Odbija da učestvuje u američkoj studiji o Drugom svetskom ratu. Pronalazi zapošljenje kao radnik na stovarištu. Godinu dana nakon izlaska iz zarobljeništva, Balka hapse pod optužbom ubistva potpukovnika Johana Šotkea, artiljerijskog oficira. Ovaj incident se dogodio dok je Balk komandovao Grupom armija „G“. Šotkeova jedinica 28. novembra 1944. nije pružila artiljerijsku podršku, jer je komandant – Šotke bio pijan. Balk je sam doneo presudu i Šotke je streljan. Kazna je određena i izvršena bez vojnog suda. Balk je proglašen krivim i osuđen je na tri godine zatvora, ali je izašao nakon odležane polovine kazne. Preminuo je 29. novembra 1982. godine u Aspergu (Nemačka), a sahranjen na groblju u Osnabriku, rodnom mestu svog oca.