Protivvazduhoplovni raketni sistem PVO "S-200 Angara/Vega"

[Kubovac]

U sklopu taktička vežbe Bugarske vojske: Formiranje protivvazduhoplovnog protiv-dejstva na realne pretnje, Vojna formacija 34420 - Kostinbrod, iz sastava Vazduhoplovstva izvela je taktičku vežbu, težišno koristeći raketni sistem PVO velikog dometa S-200V.  Jedinica je ispunila je širok spektar zadataka koji proizlaze iz savremenih pretnji snagama protivvazduhoplovne odbrane.

Foto album:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Neposrednu zaštitu jedinice  S-200V, činile su jedinice LPRS Strela-2M. Na jednoj od slika vidimo i radar za merenje visine PRV-17:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Mete za raketaše, bile su i bespilotne letelice-mete Vazduhoplovstva Bugarske:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[Kubovac]

Ukrajinci sa projektilom sistema PVO S-200V gađali ruske ciljeve na zemlji?

Trenutak pada ukrajinske protivvazduhoplovne rakete 5V28 iz sastava raketnog sistema PVO S-200V, adaptirane za napad na kopnene ciljeve, na pilanu u selu Bitoš, Brjanska oblast.

Na snimku se jasno vidi karakterističan oblik rakete 5V28 (ili njene ranije varijante). Na drugim projektilima, poput britanske Storm Shadow, oblik rakete je potpuno drugačiji.

Takođe, treba potpuno isključiti dron Tu-141 Striž, koji je takođe potpuno drugačijeg izgleda.

Dok ne dobijemo potvrdu, postaviću snimak koji kruži internetom, kao i dve fotografije.

Na slici broj 1, vidite originalnu sliku projektila koji je pao u Brijansk i njegovo poređenje sa 5V28 projektilom. Ipak, kako se autor tog poređenja nije potrudio da ukloni bustere sa projektila 5V28, to sam učinio ja (onoliko koliko sam mogao) i to vidite na slici broj 2. Ovaj "središnji" buster, nisam sklanjao jer nam on ne "igra ulogu" u utvrđivanju porekla projektila!

Projektil 5V28 iz sistema S-200V, ima kosi domet kod gađanja ciljeva u vazduhu do 240 km, a imali smo priliku da vidimo tokom tekućih povremenih sukoba na relaciji Izrael-Sirija, da ti projektili kada promaše metu u vazduhu, mogu balistički odleteti i pasti na zemlju na daljinu preko 250 km od mesta lansiranja.



Slika 1, autor nije "skinuo" bustere koji se otkačinju nakon nakon nekoliko sekundi leta:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Slika 2, pokušao sam da "sklonim" bustere sa strane. Središnji nam ne smeta. Sada se može kvalitetnije upoređivati:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[Kubovac]

Stigla i potvrda ruskog MO....

Jedna od raketa S-200 koje je ispalio Kijev bila je usmerena na Krimski most

Jedna od raketa S-200 koje je Kijev ispalio u nedelju, 9. jula preko teritorije Rusije, usmerena je ka Krimskom mostu. Ovo je u ponedeljak, 10. jula, saopštio načelnik Glavnog štaba Vazdušno-kosmičkih snaga (VKS) Ruske Federacije general-pukovnik Viktor Afzalov.

Sistem PVO uništio je dve rakete koje su napale transportni prelaz Kerč i aerodrom Morozovsk“, rekao je on u izveštaju načelniku Generalštaba Oružanih snaga (OS) Ruske Federacije Valeriju Gerasimovu.

Nema žrtava i razaranja, rekao je Afzalov.

Kijev je sa još dve rakete pokušao da udari na aerodrom Šajkovka u Kaluškoj oblasti. Oni su odbijeni putem sredstava elektronskog ratovanja (EW) i pali su u rejonu sela Bitoš, saopštilo je Ministarstvo odbrane.

Gerasimov je dao instrukcije Visokoj komandi Vazdušno-kosmičkih snaga da zajedno sa Glavnom upravom Generalštaba Oružanih snaga RF nastave sistematski rad na identifikaciji mesta za skladištenje i lansiranje raketa S-200 i drugog neprijateljskog naoružanja i planiraju njihovu preventivno uništenje.

Izvor

[Kubovac]

Deveti dan jula meseca ove godine iznenadio nas je informacijama i snimcima sa društvenih mreža na kojima se vidi dejstvo ukrajinskih raketa iz sastava raketnog sistema PVO S-200V po ciljevima na zemlji.

Mogli smo da vidimo trenutak pada ukrajinske PVO rakete 5V28, dela raketnog sistema PVO S-200V, prilagođene za napad na kopnene ciljeve, na pilanu u selu Bitoš, Brjanska oblast, nekih 170 kilometara u dubini teritorije Ruske Federacije.

Kakav je istorijat upotrebe S-200 u Ukrajinskoj vojsci, kakve su karakteristike sistema i što je najvažnije, kakve su mogućnosti za gađanje ciljeva na zemlji?

Više u mojoj novoj kolumni na vazduhoplovnom portalu Tango Six!  


[ANALIZA] Mogu li Ukrajinci raketnim sistemom PVO S-200 dejstvovati po ciljevima na zemlji?

[Kubovac]

Neprecizno i uz civilne žrtve, ali se nastavlja ukrajinska upotreba raketa Z-V sistema PVO S-200V po ciljevima na zemlji u Rusiji....

Ruska Federacija saopštila da Ukrajina ponovo gađa raketama iz sistema PVO S-200: na udaru su Taganrog i Azov

Oba grada dele zajedničko to što imaju luke, dok je u Taganrogu raketa pala samo 2 km od nje

Nakon što je nepoznata raketa pala u centar Taganroga, Ministarstvo odbrane Ruske Federacije saopštilo je da je Ukrajina upotrebila rakete iz protivvazduhoplovnog raketnog kompleksa S-200 za gađanje kopnenih ciljeva. Istovremeno, druga raketa je korišćena za gađenje objekta u blizini naselja Azov.

Istovremeno, raketa koja je pala u Taganrogu stvorila je procep, oštetila zgrade, a kao rezultat udara ima više od 10 žrtava, štaviše, postoji snimak leta neidentifikovane rakete, u Moskvi su javljali o njihovom uspešnom otkrivanju i presretanju sredstvima PVO.

Što se tiče rakete u Taganrogu, postoji snimak sa auto-rekordera koji je zabeležio let same rakete.

Što se tiče naselja Azov, tamo je zaista zabeleženo dejstvo protivvazduhoplovnih raketnih sistema, ali su lokalni stanovnici snimili eksploziju rakete, koja je, najverovatnije, bila usmerena na lučku infrastrukturu.

Istovremeno, nameće se prilično logičan zaključak da bi moguće mete udara mogle biti luke. Konkretno, postoji luka u Taganrogu, koja se nalazi dva kilometra od mesta gde je pala raketa i koja od 2021. godine ima promet od 2,9 miliona tona.

Što se tiče Azova, postoji prilično moćna luka sa pokazateljima od 4,5 miliona tona za istu godinu. Istovremeno, vrednost poslednjeg je mnogo veća, jer se nalazi na ušću Dona i podaci o pomorskom saobraćaju pokazuju dovoljno visoku aktivnost luke.

I iako očigledno ovi raketni udari nisu stigli do cilja, važno je da se oba objekta nalaze u zoni oštećenja do 300 km od hipotetički mogućih lansirnih područja udaljenih od linije fronta. Štaviše, brojne druge važne luke Ruske Federacije, posebno sam Rostov na Donu, nalaze se u istoj pogođenoj oblasti.

Naravno, domet od 300 km je više nego uslovan, jer prema proračunima samih ruskih analitičara, konvertovana raketa sistema PVO S-200 tipa 5V28 ima potencijalni domet od čak 600 km.

Podsetimo i da je upotreba ovih raketa u Ruskoj Federaciji na nivou načelnika Generalštaba RF Gerasimova prijavljena sredinom juna ove godine. Ali u stvarnosti, konverzija ove rakete na tečno gorivo, dugačke 10,8 metara i težine 7,1 tona i fragmentovane bojeve glave težine 220 kg, smatra se izuzetno teškom operacijom.

Lansiranje rakete sistema S-200, arhivski snimak:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Taganrog i Azov, amaterski snimak:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Taganrog, geolokacija mesta udara:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]


Izvor

[Kubovac]

"Mesto sećanja i moći"

Komandant Baltičke flote viceadmiral Viktor Vorobjov učestvovao je u otvaranju spomenika vojnicima PVO u Kalinjingradu, dana 24/07/2023. godine.

Na postamentu, sa potpisom "Zaštitnicima otadžbine", postavljene su rakete iz sastava raketnog sistema PVO S-200, kako u celoj svojoj dužini (bez bustera, krila i upravljačkih kormila) na centralnom delu postamenta, tako i samo sa izloženim prednjim radarskim kupolama na čijim vrhovima su postavljene lampe koje svetle u noćnim satima....

Između raketa je postavljena granitna gromada sa tamnim tablom: „Poslužiocima PVO koji su poginuli za otadžbinu tokom Specijalne vojne operacije 2022 - ...“. Ovo je spomenik sa otvorenim datumom, drugi broj će biti ispisan na njemu nakon naše pobede ..."

Kod kamena prekrivenog belim platnom nalazi se počasna straža. U blizini su portreti palih boraca. U formaciji PVO stacioniranoj u Kalinjingradu nisu čekali da neko podigne spomenik njihovim kolegama koji se nisu vratili sa ratišta, već su preuzeli inicijativu u svoje ruke, kaže zamenik komandanta vojne formacije.

Komandant jedinice PVO, u svom govoru je spomenik podignut na teritoriji jedinice nazvao mestom moći. Mesto gde možete crpiti energiju za borbu i za miran život.


[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]


Izvor

[Kubovac]

Na društvenim mrežama pojavio se prvi snimak lansiranja rakete 5V28 iz sastava raketnog sistema S-200V na, kako se tvrdi, zemaljski cilj.
Napominje se da je ovo snimak lansiranja rakete adaptirane za dejstvo na ciljeve na zemlji.

Na žalost, mi iz ovog snimka ne možemo ništa konkretno zaključiti, osim da se radi o "standardnom" lansiranju rakete, kao za ciljeve u VaP-u.

Ipak vredi postaviti prvi takav snimak.

A o tome mogu li Ukrajinci i sa kakvom preciznošću da dejstvuju na ciljeve na zemlji raketama iz sastava raketnog sistema PVO dugog dometa S-200V, možete pročitati (i podsetiti se) iz moje ranije kolumne na vazduhoplovnom portalu Tango Six.

Link: [ANALIZA] Mogu li Ukrajinci raketnim sistemom PVO S-200 dejstvovati po ciljevima na zemlji?

[Рашо]

Ово оде у пропињање ко зна ђе...

[Kubovac]

Odgovorni za čisto nebo - Viša komandna škola PVO "Engels"

Kadeti PVO uvežbavaju se na sistemu S-200 u Višoj komandnoj školi za raketne sisteme zemlja-vazduh "Engels", 1987. godine.
Ovde će dobiti rigoroznu obuku iz fizike, matematike i inženjerstva neophodnu za rukovanje tako složenim sistemima, pored osnovne borbene obuke.

Škola "Engels" kola je bila jedna od 8 Viših komandnih škola PVO u sovjetsko vreme. Raspuštena je 1994. zajedno sa još 6 škola. Jedina koja je i danas ostala je škola u Jaroslavlju.

[Kubovac]

Kako su Rusi napravili hipersonični „Kholod” na bazi S-200 i šta su dobili od njega

Ova priča može biti zanimljiva ne samo zbog improvizovane upotrebe ovakvog sistema PVO

Biografija protivvazduhoplovnog raketnog sistema S-200 uključuje, posebno, trenutak kada su ga Rusi koristili kao deo "leteću laboratoriju" Kholod za razvoj hipersoničnih tehnologija početkom 1990-ih. Ova priča privlači pažnju bar zbog neobičnosti tehnološkog koncepta.

Ukratko, priča je izgledala ovako. U navedenom periodu ruski „Centralni institut za projektovanje avijacijskih motora“ je vodio radove na razvoju tehnologija za hipersonične mlazne motore (GPPRD). Početkom 1991. godine ova ustanova je već napravila eksperimentalni model takvog motora, a već se postavljalo pitanje potrebe za „letećom laboratorijom“ ili nosačem koji bi omogućio odradu svih režima rada GPPRD.

Na kraju, izbor za projekat „Kholod” pao je na protivvazduhoplovnu raketu 5V28 iz protivvazduhoplovnog raketnog kompleksa S-200, a ovaj izbor je objašnjen sa dva motiva – putanja leta ove rakete je ispunjavala sve neophodne uslove za funkcionisanje eksperimentalnog protivvazduhoplovnog raketnog odbrambenog sistema, a ova raketa je bila jeftina, jer je već u tom trenutku povučena iz oružanih snaga.

Kao što vidimo sa fotografije iz javnih izvora, na vrh rakete 5V28 postavljen je uzorak eksperimentalnog GPPRD-a, a za lansiranje je korišćen standardni lanser iz kompleksa S-200.

Rusi se žale da je raspad SSSR-a omeo potpuno testiranje projekta hipersonične "leteće laboratorije" Kholod. A pri tom tvrde da je između novembra 1991. i oktobra 1998. godine izvršeno ukupno 8 lansiranja „leteće laboratorije” na bazi S-200, čime je navodno dokazana efikasnost eksperimentalnog hipersoničnog motora.

Istovremeno, kako pišu isti Rusi, tokom ovih probnih lansiranja bilo je moguće postići maksimalnu brzinu leta do 6,5 maha, a maksimalno trajanje rada hipersoničnog motora iznosilo je 41 sekundu.

Dalje, posle 1998. godine, „izgubljeni“ su tragovi projekta „Kholod“. Ali u javnim dokumentima možete pronaći publikaciju da je 2021. godine jedna od raketa 5V28 prodata na jednoj od aukcija za samo 27.000 evra, koja je pretvorena u „leteću laboratoriju“ za razvoj tehnologija za GPPRD.

„Leteća laboratorija“ zasnovana na raketi 5V28 sistema PVO S-200, koja je korišćena za projekat „Kholod“ za razvoj hipersoničnih tehnologija, arhivska fotografija iz otvorenih izvora:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Principijena šema projekta "Kholod":

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]


Izvor

[Kubovac]

Radio-stanica odvraćanja protivradarskih raketa PRS ili skraćeno ROS

Naime i sistem S-200V je imao sistem koji bi mogli nazvati "imitator radarskog zračenja" ili u punom nazivu "Radio stanica odvraćanja protivradarskih projektila" ili skraćeno ROS (радио станции отвлечения снарадов ПРС).

Sistem se sastojao od:

1. predajnog sistema
2. uređaja za povezivanje sa RPC i sistema daljinskog upravljanja
Stavke pod 1. i 2. su deo Kabine sa aparaturom 5U24 (K4)
3. antensko-fiderni uređaj
4. stabilizator napona 5E59M, 3 x 220V, 50 Hz
5. komplet kablova za spajanje sa kabinom K-2V
6. komplet rezervnih delova i alata

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Sistem ROS se razmeštao na odstojanu od 350 +/- 50 metara od radara za navođenje raketa 5N62VE i njegove kabine upravljanja K-2V, odakle se daljinski upravljalo sa sistemom ROS.

Komponente sistema ROS su smeštene na prostoru 50 x 50 metara, kvadratnog oblika, a na uglovima se nalazi po jedna predajna antena Ka-411 (ukupno 4), a antene su talasovodnim traktom povezane sa Kabinom sa aparaturom 5U24 (koja se sastoji od predajnog sistema i uređaja za povezivanje sa RPC i sistemom daljinskog upravljanja).

Do Kabine sa aparaturom 5U24 nalazi se Stabilizator napona 5E59M, 3X220 V, 50 Hz.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

ROS je mogao emitovati sa bilo koje od antena u frekventnim opsezima i svim tipovima frekventno-modulisanih signala koje je emitovao radar za navođenje raketa 5N62V. Prelaz sa zračenja jedne na zračenje druge antene iznosi najmanje 0,5 - 1 sekunda.
U slučaju oštećenja jedne od antena od strane protivradarske rakete (na primer), za zamenu antene bilo je potrebno (ne manje od) 15 minuta.

Antenski sistemi obezbeđuju zračenje u krugu od 360 stepeni, pod mesnim uglovima od 5 do 50 stepeni.

Kabina sa aparaturom 5U24 (K4), unutrašnjost kabine:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Kabina sa aparaturom K4:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Stabilizator napona 5E59M:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[Kubovac]

Rakete sistema S-200 sa specijalnim (nuklearnim) bojevim glavama

*Uvod

Uprkos kontinuiranom razvoju borbene tehnologije i intenzivnom istraživačko-razvojnom radu na kasnijim, sve naprednijim raketnim sistemima, uvidelo se da se čak i najefikasniji sistemi PVO mogu pokazati nemoćnim protiv masovnih napada grupa neprijateljskih aviona na strateške objekte. U SSSR-u je odlučeno da se ovaj problem reši razvojem protivvazduhoplovnih raketa sa nuklearnim bojevim glavama koje mogu da unište grupne vazduhoplovne ciljeve koji lete u bliskoj borbenoj formaciji. Tako su stvorene rakete sa specijalnim punjenjem za sledeće tipove protivvazduhoplovnih raketnih sistema koji su delovali u PVO SSSR-a: S-25, S-75 i S-200. U slučaju sistema S-200 to su bile rakete V-870, V-880N i V-880MN.

*Istorija konstruisanja

Prvobitni dizajn rakete za raketni sistem PVO S-200A Angara u verziji 5V21 (V-860) sa konvencionalnom bojevom glavom od 217 kilograma predstavio je OKB-2 krajem decembra 1959. Parametri rakete 5V21 su bili nezadovoljavajući - njene karakteristike su bile lošije od onih kod sistema Nike-Hercules koji je već usvojila američka vojska, kao i od onih raketa 5V11 domaćeg sistema Dalj.

Dakle, odlukom Komisije za vojno-industrijske poslove broj 136 od 12. septembra 1960. godine, za rakete novog sistema S-200 utvrđeni su sledeći minimalni zahtevi: sposobnost borbe protiv vazduhoplovnih ciljeva koji se kreću nadzvučnim brzinama na daljinama od 110-120 km, a protiv onih koji lete podzvučnim brzinama - na daljinama od 160-180 km (koristeći pasivni deo leta rakete nakon iscrpljivanja raketnog goriva).

Uvedene su potrebne korekcije i 1962. godine počela su terenska ispitivanja modifikovane rakete 5V21A (V-860P), koja je ispunjavala gore navedene uslove, koja je konačno usvojena za sistem PVO 1967. godine. Proizvodnju raketa je preduzela fabrika br. 272 Severnij zavod u Lenjingradu.

Otprilike u isto vreme, naredbom Centralnog komiteta KPSS i Saveta ministara SSSR br. 308-130 od 4. aprila 1961., tim V. A. Fedulova, konstruktora odgovornog za V-860, započeo je radove na raketi V-870 - opremljenoj specijalnim nosivim opterećenjem, odnosno nuklearnom bojevom glavom razorne sile od 25 kT TNT. Terenski testovi – u skladu sa rezolucijom Centralnog komiteta KPSS – bili su planirani za drugi kvartal 1963. godine. Verzija rakete V-870 nije se značajno razlikovala u pogledu dizajna od V-860; osnovna razlika je bila nedostatak blizinskog upaljača (bojevo punjenje je trebalo da se aktivira pomoću radio signala). Planirano je da se radarske baterije jedinica koje upravljaju sa V-870 dopune dodatnom stanicom, namenjenom isključivo za navođenje projektila sa posebnim nosivim opterećenjem (komandnim metodom, preko radio komandi). Projekat je dostavljen OKB-2 na odobrenje 20. decembra 1961. godine, ali – prema rečima Mihaila Lazareviča Borodulina, oficira PVO, a kasnije službenika 4. Glavne direkcije Ministarstva odbrane SSSR-a - verzija rakete V-870 nikada nije ugledala svetlost dana. Takođe nije dobila očekivanu oznaku 5V21N .

Koncept rakete sa nuklearnom bojevom glavom za S-200 vraćen je kada je sistem modernizovan sa verzije S-200V Vega (koja se pojavila ubrzo nakon S-200A Angara) na verziju S-200VM Vega-M. Kako podseća Borodulin, rezolucijom CK KPSS i Saveta ministara SSSR usvojena je jedinstvena kodna oznaka (V-880) za rakete konvencionalne i nuklearnog nosivosti, dok su rakete sa specijalnim bojevim glavama dodatno označene oznakom slovo N, odnosno V-880N. Verzija 5V28 (V-880) sistema S-200VM Vega-M - u poređenju sa verzijom 5V21V (V-860PV) za S-200V Vega koja se koristi u PVO od 1969. - trebalo je da bude okarakterisana čvršćom strukturom, povećanim dometom i efikasnijim korišćenjem opreme na projektilu. Zadatak je poveren MKB Fakel. Radovi na projektovanju počeli su 1966. godine, prva probna lansiranja su izvršena 1971. godine, a tri godine kasnije 5V28 je primljen u upotrebu – zajedno sa modernizovanim sistemom S-200VM Vega-M. Proizvodnju rakete vršio je Lenjingradski pogon br.272.

Iste godine – 1974. – PVO SSSR-a je takođe primio rakete 5V28N (V-880N) naoružane nuklearnim punjenjem TA-18 razorne snage 25 kT TNT. Osnova za uvođenje raketa 5V28 i 5V28N u arsenal raketnih pukova PVO bila je odluka CK KPSS i Saveta ministara SSSR br. 115-45 od 11. februara 1974. godine i naredba ministra narodne odbrane SSSR-a broj 0038 od 29. aprila 1974. godine. Vredi shvatiti da su bojeve glave TA-18 imale više snage nego atomske bombe bačene na Hirošimu 1945. (13-15 kT TNT prema različitim izvorima) i Nagasaki (20-23 kT TNT). Takođe su bile jače od bojevih glava raketa V-760 sistema S-75M Volhov (15 kT TNT) korišćenih u to vreme. Rakete V-880 i V-880N imale su domet od 240-255 km i maksimalni plafon od 40 km. One su bile nekompatibilne sa starijim raketnim sistemima, što znači da ih nisu mogle koristiti jedinice opremljene starijim verzijama sistema S-200 (S-200A Angara i S-200V Vega.

Vizuelizacija raketnih odeljaka br.3: 5V28 sa klasičnim bojevim punjenjem 5B14S (levo) i 5V28N sa specijalnim punjenjem TA-18 (desno):

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Raketa V-880N je, naravno, zasnovana na raketi V-880, međutim, u ovom slučaju su korišćeni elementi opreme sa povećanom pouzdanošću razvijeni posebno za verziju N, odnosno GSN 5G24N, 5E23AN računarski uređaj, 5A43N autopilot blok, radio-upravljani osigurači 5E50N i ugrađeno napajanje (BIP) 5I47N. Rakete 5V28N nisu imale radio osigurač, a bojeevo punjenje se iniciralo komandom prenošenom radio signalom sa stanice za navođenje.

Rakete V-880N, sistema S-200VM Vega-M, na lansirnim rampama:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Sledeća varijanta rakete sa nuklearnim punjenjem od 25 kT TNT - označena kao 5V28MN (V-880MN) - nastala je zajedno sa sledećom modernizacijom sistema S-200 na verziju S-200D Dubna. Važna novina pojavila se u verziji S-200D - rakete su bile potpuno objedinjene, rakete V-880M (sa konvencionalnim teretom) i V-880MN (sa nuklearnom bojevom glavom) su bile strukturno identične (osim bojevog tereta, naravno ); štaviše, bilo je moguće zameniti konvencionalnu bojevu glavu nuklearnom (i obrnuto). Kao i u slučaju 5V28N, i u verziji 5V28MN bojevo punjenje je inicirano komandom prenošenom radio vezom, a raketa nije imala blizinski osigurač. Ponovo je poboljšan rad sopstvenih izvora napajanja rakete (BIP), čime je produženo vreme rada raketne opreme u pasivnom delu leta. Dalja granica vatrene zone za rakete V-880M/MN povećana je na 280 km (u „idealnim“ uslovima čak i do 300 km).

Radove na modernizaciji zajednički su izveli konstruktori MKB Fakel i OKB Lenjingradskog pogona br. 272. Ispitivanja sistema S-200D Dubna sa raketama 5V28M (V-880M) počela su 1983. godine, a završena su četiri godine kasnije. Serijska proizvodnja je prekinuta početkom 1990-ih. Do tada je 15 diviziona sistema S-200D uvedeno u jedinice PVO SSSR-a i proizvedeno je oko 150 raketa obe verzije (5V28M i 5V28MN).

Rakete sa specijalnim (nuklearnim) bojevim glavama kod sistema PVO S-200 SSSR-a, rezime:

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

[Kubovac]

Prvo prikazivanje raketnog sistema PVO S-200 na sovjetskoj televiziji

Sistem PVO S-200 je prvi put prikazan na nekom sovjetskom televizijskom programu 1989. godine

Tokom 80-tih godina prošlog veka, više zemalja tadašnjeg Varšavskog ugovora, Bliskog istoka i severne Afrike i Azije, nabavile su raketne sisteme S-200VE.

Prema podacima koji su dostupni, Bugarska i nekadašnji DDR su prvi dobili ove raketne sisteme i to 1 sistem sa 2 vatrena kanala, 1984. godine. Iste godine je i Sirija dobila 2 sistema sa 4 vatrena kanala.
1985. godine je DDR dobio još 1 sistem sa 2 vatrena kanala, a Čehoslovačka 1 sistem sa 3 vatrena kanala, dok je Libija dobila 2 sistema sa 4 vatrena kanala.
Naredne, 1986. godine, Poljska i Mađarska su dobile po 1 sistem sa 2 vatrena kanala.
Severna Koreja je jedina koja je ove sisteme dobila 1987. godine i to 1 sistem sa 2 vatrena kanala.
1988. godine Sirija je dobila još 2 sistema sa 4 vatrena kanala.
Naredno pojačanja od 1 sistema sa 2 vatrena kanala dobila je Čehoslovačka 1989. godine, kao i Libija sa 2 sistema i 4 vatrena kanala.
Severna Koreja je dobila još jedno pojačanje od 1 sistema sa 2 vatrena kanala 1989 godine.
Iran je potpisao sa SSSR-om Ugovor 1989. godine, da bi za tim u intervalu od 1990 - 1995. godine u svoje naoružanje primio 1 sistema sa 3 vatrena kanala, a zatim u drugoj polovini 90-tih godina još i 1 sistem sa 2 vatrena kanala.

Prvo prikazivanje sistema S-200V na nekoj od televizija u tadašnjem SSSR-u: