Minski rat na Jadranu-I SR
ML:
Minski rat na Jadranu-I SR.
Mine su se uveliko upotrebljavale na Jadranu, pre svega za zaštitu vlastitih baza i plovnih puteva a manje ofanzivno za sprečavanje saobraćaja protivnika, kako ratnih tako i trgovačkih brodova.
Austrougarska je vodila pre svega defanzivni minski rat, položila je oko 6000 mina pretežno u području svojih pomorskih baza Pule, Šibenika, Boke, a u ofanzivne svrhe samo neznatan broj pred italijanskim lukama. Na tim minama je protivnička strana izgubila 1 oklopni krstaš, 1 pomočnu krstaricu, 4 razarača i 2 podmornice.
Italijani, a u ovom dijelu će biti uglavnom riječi o njihovim minama, u sam rat su ušli nespremni, odnosno premalo spremni , imali su oko 2900 mina raznih tipova, od toga novijih tipa Bollo oko 1400.
Međutim za vrjeme rata je mornarici isporučen0 još oko 14000 mina, od kojih je upotrebljeno oko 9100 mina.
8000 mina je italijanska mornarica položila za zaštitu svojih baza i luka na Jadranu, Jonskom i tirenskom moru, a oko 4000 je položila u ofanzivne svrhe van svojih voda pre svega u sjevernom Jadranu.
Britanci su u Jadranskom moru pre svega za jačanje i postavljanje pomorske baraže na Otrantu položili oko 1000 mina.
Šematski prikaz minskih polja je na slikama ispod. [ Attachment: You are not allowed to view attachments ] [ Attachment: You are not allowed to view attachments ] Šeme su iz knjige La Marina nella Grande Guerra (Franco Favre)
ML:
Mine upotrebljavane u italijanskoj mornarici u I SR
Opisat poimenično tipove mina je dosta problematično, radi razlike u podacima koji potiču od raznih izvora. Uzevši općenito to je segment oružja koji je u literaturi najslabije obrađen.
Mornarički oficir Elia je bio u početnom periodu vodeći dizajner mina. On je 1900g je dizajnirao minu, koja je kasnije po licenci proizvođena i u Vickers-u, kao British Elia, u francuskoj kao Vickers Breguet, a američka mornarica je kupila mine od Vicker-sa i planirala njihovu proizvodnju u Norfolku (Navy Yard).
Ove mine su koristile za aktivaciju mehaničkog upaljača, dugu polugu. Kada bi brod udario u polugu, ona bi se zakretala i oslobodila udarni mehanizam, koji bi detonirao minu. Bila je punjena sa 110 kg, piroksilina (praskavog pamuka), kasnije i TNT-a. Ovo je bila veća verzija koja je korištena za defanzivne svrhe. 1913 italijanska mornarica je imala 1000 mina Elia tipa za odbranu luka. Postojala je i manja verzija sa 25kg, piroksilina.Do 1906 je Elia bila standardna mina, kada je izabrana Novero mina za njenu zamjenu.
U Novembru 1914, Elia je objavio da je veliki broj mina ili naručen ili izrađen u raznim europskim državama 30.000 u Engleskoj, 10.000 u Francuskoj, 5.000 u Italiji i 5.000 u Španiji. Britanske su bile Vickers Elia tipa, francuske Vicker Breguet mine, a Španci su isto imali Vickers Elie, jer je Vickers dominirao u španskoj pomorskoj industriji.
Italijani od Francuza dobili Vicker Breguot mine početkom rata. Te mine nisu imale polugu, kao Elia mine, več jaram sa šiljatim rogovima. Jaram je bio upet sa gornje i donje strane mine. Mina se detonirala kada je brod za određenom snagom udario i izazvao rotaciju, koja je oslobodila oprugu sa udarnim iglom. Jaram se morao zakrenuti za 15 do 16 stepeni da bi oslobodio udarnu iglu. Inače je sistem isti kao i kod Vickers Elie, razlika je samo što je na jednoj poluga, a na drugoj jaram. Mina je bila sferična, diametra 770mm, težine 360 kg, sa eksplozivnim punjenjem od 60 kg piroksilina.
Dolje slike engleske i francuske verzije Elia- mine [ Attachment: You are not allowed to view attachments ] [ Attachment: You are not allowed to view attachments ] [ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Nastavlja se.
ML:
Mine Bollo su početkom rata bile najmasovnije u italijanskoj ratnoj mornarici, 1400 kom. Ove su mine smatrane poprilično neuspjelim. Opisno to su bile 1912 Bollo mine hidrostatskog tipa. Paljbeni uređaj je operirao pod uticajem vodenog pritiska. Sferična mina je imala četiri roga namještena neposredno iznad sredine tijela mine. Pri udaru broda u rog, on i pucao, i voda pod pritiskom bi kroz fleksibilnu cijev u hidrostat koji oslobađa paljbeni mehanizam.
Minimalna dubina potrebna da bi se mina aktivirala bila je 6ft. Težila je 548lbs uključujući tu 160lbs(80kg)TNT-a.
Ako bi mina otpala od sidrenog konopa, plutala je okrenuta i tada je bila bezopasna. Ako bi se ponovo uspravila automatski se aktivirao paljbeni mehanizam.Položajna dubina mine je bila od 6-20 ft, a polagala se na dubinama do 60 fadoma
Dolje presjek, i slike iz proizvodnje Tosi-Taranto.
[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] [ Attachment: You are not allowed to view attachments ] [ Attachment: You are not allowed to view attachments ] [ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Nastavlja se
ML:
Do 1906 Elia mine su bile standardne blokadne mine, kada je odlučeno da ih zamjene Novero minama. Ova verzija Novero mine je imala 220lb eksplozivnog punjenja i oko 100m sidrenog konopa. 1908 godine prvi put je viđena od strane Britanskih oficira.
Mina se sastojala od dvije posude, gornje, koja obezbeđuje uzgon i donje u kojoj se nalazio eksploziv (piroksilin). Posude su međusobno spojene cilindrom u kojem se nalazi udarač oblika igle.
Uređaj za paljenje ima kuglu postavljenu u ležištu pri vrhu posade. Pri nagibu 40 stepeni kugla ispada iz ležišta i preko vodećeg cilindra pada na udarač koji preko detonatora izaziva eksploziju.
Mina ima hidrostatičko osiguranje, tako da se kugla oslobodi, mina prelazi u oštro stanje, tek kada hidrostatski uređaj pod pritiskom oslobodi loptu, tako da čašu u kojoj se nalazi gurne prema dole. Mina je bila opremljena sidrom za automatsko sidrenje sa predhodnim utegom.
[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Kasnije se usvaja licenčna proizvodnja sličnih mina. To je bila ustvari Sauter-Herle mina izrađena po licenci, tako da se zove i 1911 Herle 75M, sa 75 kg eksploziva i 100m sidrenog konopa. Kada bi brod udario u minu, jedna čelična lopta bi pala u vertikalni tunel na upaljač (visina pada je bila 19.7inch). Ta lopta je stajla u zaštitnom okviru spojenom na hidrostat. Kada bi mina dostigla dubinu 6 ft, hidrostat je potisnuo zaštitni okvir prema dole, a kugla bi ostala na obruču. Prilikom udara broda i naginjanja mine, kugla bi pala u tunel i po njemu na upaljač.
[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Pored ove italijani su imali u upotrebi i Herle 75M 1916g i Herle 100M 1916g, gdje broj znači težinu punjenja –eksplozivnog. Dužine sidrenih konopa su bile 100m. Upaljač je bio hidrostatski. Mina je položajnu dubinu zauzimala pomoću predhodnog utega. Na 6 ft dubine sigurnosni hidrostat je postavljao minu u oštro stanje. Mina bi detonirala kada bi jedan od rogova (4 roga) bio slomljen. Kada bi voda stigla do hidrostata, on bi oslobodio udarnu iglu koju bi udarna opruga gurnula prema detonatoru.
Dole je šema ove mine.
[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
ML:
Ove mine koje smo spomenuli su kontaktne mine (le torpedini), pored ovih u upoterebi su bile i plutajuće mine (galleggiamento) kao i kontrolirane mine (ginnoti). Kod kontroliranih mina , služile su za zaštitu luka, bio je potreban osmatrač na obali, koji bi nadolaskom neprijateljskih brodova aktivirao te mine. [ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Plutajuće mine su bile 1915/40 Simion (proizvedeno 500kom) i oscilirajuće Ceretti i Tosi (naručeno oba tipa po 1000mina. Ove mine (Tosi) su imale jednu gumenu vazdušnu posudu, koja je punjenjem ili pražnjenjem regulirala položajnu dubinu. Praktično je mina oscilirala između dvije položajne dubine. Mjeh se punio iz spremnika komprimiranog vazduha u mini. [ Attachment: You are not allowed to view attachments ]
Navigation
[0] Message Index
[#] Next page