Đavolja brigada (Devil’s Brigade)

[Rade]

Prva jedinica posebne namene (eng. Special Service Force), poznata i pod imenima Đavolja brigada, Crni đavoli, Crna đavolja brigada, Fredijevi borci, bila je elitna američko-kanadska specijalna jedinica koja je formirana i korišćena tokom Drugog svetskog rata. Jedinica je formirana 1942. i obučavana u bazi Fort Vilijam Henri Herison, savezna država Montana, SAD. Jedinica je upotrebljavana u borbenim dejstvima na Aleutskim ostrvima, u Italiji i južnoj Francuskoj, pre nego što će decembra 1944. biti rasformirana. Američki Kongres je tokom 2013. predložio odlikovanje ove jedinice Kongresnom medaljom časti.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ]

Pozadina formiranja

Britanski naučnik Džefri Pajk (Geoffrey Pyke) je zamislio formiranje male, elitne vojne jedinice sposobne da se bori iza neprijateljskih linija u zimskim uslovima. To bi bila jedinica koja bi se mogla iskrcati, morem ili vazduhom, u okupiranu Norvešku, Rumuniju ili italijanske Alpe i izvršiti diverziju na hidroelektrane i naftna polja. U Norveškoj, glavnu opasnost po Saveznike je predstavljala proizvodnja teške vode za potrebe razvoja nemačkog nuklearnog programa. U Rumuniji je od strateške važnosti bilo uništenje naftnih polja kod Ploeštija, koja su pokrivala četvrtinu nemačkih potreba za naftom, dok su elektrane u Italiji snabdevale električnom energijom industrijska postrojenja na jugu Nemačke. Pored zahteva za formiranjem specijalne jedinice koja bi uništila ove važne objekte, Pajk je tražio i da se za potrebe opremanja te jedinice projektuje gusenično vozilo, kojim bi se vršio transport ljudstva i opreme, velikom brzinom, preko snegom pokrivenog zemljišta.

Pajk je marta 1942. predočio svoju ideju, nazvanu Project Plough, lordu Mauntbatenu, komandantu Komande multinacionalnih operacija. Prema njegovoj ideji, saveznički padobranci su trebali biti spušteni padobranima na norveške planine, uspostave bazu na glečeru Jostedal (najveći glečer u kontinentalnoj Evropi) odakle bi sprovodili gerilske akcije protiv nemačkih snaga. Pajk je ubeđivao Mauntbatena da bi ta jedinica bila neranjiva na glečeru, a da bi vezala znatne nemačke snage koje bi pokušavale da ih unište.

Britanci su marta 1942. odlučili da formiranje i opremanje jedinice prepuste Amerikancima. General Džordž Maršal, komandant američkih oružanih snaga, prihvatio je sugestiju za učešće u ovom poduhvatu. Aprila 1942, kako nije bilo prikladnog tipa vozila, američka Vlada traži od proizvođača automobila da projektuju novo vozilo. Kompanija Studebaker je projektovala transportno vozilo koje će kasnije dobiti zvaničnu oznaku M29 Weasel.

Potpukovnik Robert Frederik (Robert T. Frederick), koji je službovao u odeljenju za operacije američkog generalštaba je maja 1942. izradio okvirna dokumenta za formiranje jedinice. Frederik je predviđao da će ovaj projekat biti potpuni fijasko: prvo, planirani zadaci se ne mogu izvršiti sa tako malim snagama; drugo, mala, elitna jedinica će brzo biti nadjačana u brojnosti od strane nepriajtelja i nikako neće moći da zadrži prostor koji osvoji; dalje, Frederik je zaključio da ne postoji konkretni način izvlačenja ljudstva nakon izvršetka zadatka, i konačno – planirano je da se ljudstvo desantira padobranima, što je bilo nemoguće jer nije bilo raspoloživih aviona koji bi desantirali jedinicu u Norvešku. Na kraju krajeva – mala elitna jedinica ne bi nanela dovoljno štete da bi korist bila veća od štete; umesto toga, predloženo je bombardovanje ciljeva čime bi se postiglo uništenje ciljeva.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] Robert T. Frederick (fotografija iz vremena komandovanja jedinicom)

Plan se odvijao shodno predloženom. Generali Maršal i Ajzenhauer su se dogovorili sa britanskim generalštabom, nevoljni da otvaraju američki front u Evropi. Verovalo se da ova operacija nudi mogućnost nanošenja poraza Nemcima, tako da su shodno tome Amerikanci želeli da prebace težište svojih borbenih dejstava na pacifičko ratište.

Prvi oficir određen da predvodi novu jedinicu bio je potpukovnik Hauard Džonson (Howard R. Johnson), uskoro je izbačen iz programa pošto se nije slagao sa Pajkom, Mauntbatenom i Ajzenhauerom po pitanju ishoda operacije. Mauntbaten je predložio njegovog naslednika, a Ajzenhauer je odobrio: potpukovnika Frederika lično. Frederik dobija zadatak da oformi borbenu jedinicu koja će se upotrebiti u operaciji kodnog naziva „Project Plough“. Uz to, Frederik biva i unapređen u čin pukovnika. Frederik do jula 1942. istiskuje Pajka iz planiranja operacije, a  Džonson odlazi da formira 501. padobranski puk (prva padobranska jedinica američkih oružanih snaga), kojim će i komandovati.

Pukovnik Frederik je dobio prioritet u opremanju naoružanjem i vojnom opremom, kao i u korišćenju kapaciteta za obuku. U početku se planiralo da se jedinica za potrebe izvršenja zadatka u planini, zimi, popuni sa po trećinom Amerikanaca, Kanađana i Norvežana. Međutim, kako nije bilo dovoljno Norvežana za popunu, prešlo se na popunjavanje jedinice polovinom Amerikanaca – polovinom Kanađana.

Kanadski ministar odbrane, Džejms Ralston (James Ralston) je jula 1942. odobrio angažovanje 697 starešina i vojnika za popunu Frederikove jedinice. Zbog „diskrecije“, ljudstvo je upućivano u „1. kanadski padobranski bataljon“. Ubrzo, nakon odluke da se oformi padobranska škola u Kanadi pod oznakom 1. kanadski padobranski bataljon, kanadski dobrovoljci prelaze pod „2. kanadski padobranski bataljon“. Ovo je bila samo zaštita od potencijalnog otkrivanja savezničkih planova – 2. kanadski padobranski bataljon nikada nije postojao. Ove ljude je plaćala kanadska vlada, ali je troškove snabdevanja uniformama, opremom, hrana, smeštaj i sve ostale potrepštine snosila američka vlada. Amerikanci i Kanađani su se složili da zamenik komandanta jedinice bude Kanađanin, kao i da polovina oficira i trećina podoficira budu takođe Kanađani. Ipak, nakon što je zamenik komandanta Đavolje brigade, potpukovnik MekKvin  (Kanađanin na dužnosti zamenika komandanta brigade) slomio nogu prilikom jednog od padobranskih skokova, Kanađanin sa najvišim činom je postao potpukovnik Don Vilijamson (Don Williamson), koji je inače bio komandant 2. puka.

Američki dobrovoljci su uglavnom dolazili iz Fort Belvara i Fort Beninga. Poziv za priključenje jedinici bio je poslat svim jedinicama na jugozapadu SAD i duž pacifičke obale. U pozivu je pisalo da se traže samci, starosti od 21 do 35 godina. Poželjna zanimanja su bila: rendžeri, drvoseče, lovci, kopači zlata, istraživači, lovočuvari itd. U potragu za idealnim kandidatima su se uključili i čitavi timovi američke vojske. Potencijalnim kandidatima je, zbog tajnosti misije, saopštavano da se upućuju na padobransku obuku. Jedinica je bila tako tajnovita da mnogi vojnici nisu znali gde se nalaze kada su stigli u Helenu (država Montana, SAD) na obuku, pošto su prozori na železničkoj kompoziciji sa vojnicima bili prefarbani u crno.

Jedinica je trebala da ima tri puka. Svaki puk je na čelu imao potpukovnika, a u sastavu puka se nalazilo još 32 oficira i 385 podoficira i vojnika. Pukovi su bili podeljeni u dva bataljona sa po tri čete u svakom bataljonu i tri voda u svakoj četi. Vod se sastojao iz dva odeljenja.

Obuka i opremanje

Kako je bilo neophodno brzo obučiti jedinicu, vojnici su krenuli sa padobranskim skokovima već 48 časova nakon pristizanja u jedinicu. U kampu nisu imali padobranski toranj, niti je bilo pripremnih letova, tako da je za mnoge od njih to bilo prvo iskustvo sa padobranskim skokovima. Obuka je završena pre ostalih delova obuke, jer se verovalo da će nakon izvršenih zajedničkih skokova drugarstvo među njima postati snažnije.

Obuka je bila stroga i zahtevna, a odvijala se u tri faze:

- od avgusta do oktobra: padobranstvo, upotreba oružja i minskoeksplozivnih sredstava, „sitna“ taktika i fizička obuka;
- od oktobra do novembra: taktička obuka i rešavanje situacija;
- od novembra do jula: skijanje, veranje, adaptacija na hladnu klimu i obuka na vozilu M29 Weasel.

Jutarnja truba se oglašavala u 0430 časova, od ponedeljka do subote, nakon čega je u 0630 časova sledio doručak. Poligon prepreka je savlađivan od 0800 časova (četiri puta nedeljno), nakon čega se išlo na redovnu obuku, koja se razlikovala od meseca do meseca. Obuku su držali ratni veterani. Subota veće i nedelja su bili slobodni. Najveći deo ljudstva je slobodno vreme koristio u obližnjem gradu Helena.

Marševi su se realizovali u dužini od 60 milja (97 kilometara), pri čemu je rekord držao 1. puk, stigavši na odredište za dvadeset časova. Pored oružja američke proizvodnje, pripadnici jedinice su se obučavali i sa nemačkim oružjem, rasklapajući ga, sklapajući i gađajući iz njega sve dok nisu stekli rutinu kao sa sopstvenim naoružanjem.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] Borbeni nož V-42, danas se nalazi na oznakama specijalnih jedinica OS SAD

Instruktor bliske borbe bio je Dermot O’Nil, bivši pripadnik Šangajske policije, koji je bio ekspert u borbi golim rukama. O’Nil, koji je bio poznavalac nekoliko borilačkih veština, učio je pripadnike Đavolje brigade da savladaju neprijatelja napavši mu oči, grkljan, prepone i kolena. Učio ih je i borbi nožem, kao i u brzoj paljbi iz pištolja. Obuka se izvodila sa pravim bodežima i bajonetima, tako da su i povrede na obuci bile česte.

Skijanju su ih učili, a ko bi drugi, ako ne Norvežani. Obuka u skijanju je započela u decembru. Osnovna obuka u skijanju je trajala dve nedelje i može se reći da su ljudi uspešno savladali taj deo obuke. Nakon toga, krenula je obuka u trčanju na skijama, gde je ski kros trajao od zore do sumraka. Vežbalo se pod punom borbenom opremom, sve dok nisu bili obučeni po norveškom vojničkom standardu.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] Laki mitraljez M1941 na položaju

Kao laka pešadijska jedinica namenjena za borbu u planinskim i zimskim uslovima, jedinica je dobila opremu koja nije bila standardna u tadašnjim pešadijskim jedinicama. Među takvom opremom su se nalazile skije, specijalne vetrovke, torbice, rančevi i planinski suvi obrok. Jedinica je bila naoružana različitim, nestandardnim ili u malim serijama proizvedenim naoružanjem, među kojima se našao i laki mitraljez M1941 Johnson. Frederik je razmišljao i o uvođenju duvaljki sa strelicama u naoružanje svoje jedinice, ali je brzo odustao od te ideje. Umesto toga, lično je učestvovao u dizajniranju borbenog noža, napravljenog specijalno za potrebe opremanja njegove jedinice. Ovaj nož će dobiti zvaničnu oznaku „borbeni nož V-42“, i u stvari je derivativ borbenog noža Fairbairn-Sykes.

Ime i insignije jedinice

Jedinica je ubrzo po stupanju u borbena dejstva od nemačkih vojnika imenovana „Crnim đavolima“ ili „Đavoljom brigadom“. Sami pripadnici jedinice su više voleli ovaj drugi naziv. Frederik je pre stupanja u borbu izradio kartice sa uštampanim amblemom jedinice i rečenicom „Najgore tek dolazi“ na nemačkom jeziku. Ove kartice su stavljane na poginule nemačke vojnike, što je bilo u službi psihološkog ratovanja.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] Das dicke Ende kommt noch!

Jedinica je u početku bila poznata pod nezvaničnim nazivom „Hrabri“ (Brave). Zvanična oznaka jedinice bila je u obliku vrha koplja, crvene boje , sa natpisom USA ispisanim horizontalno i CANADA ispisanim vertikalno. Oznaka roda je bila u vidu ukrštenih strela, što je bila oznaka koju su nosile jedinice indijanskih izviđača američke vojske. Na kapi su nosili crveno-belo-plavi pervaz a na grudima padobransku značku na ovalnoj podlozi. Pripadnici jedinice su nosili i crveno-belo-plavi temnjak, izrađen od konopčića padobrana.

Borbena upotreba jedinice

Prva jedinica posebne namene je aktivirana 9. jula 1942. kao združena američko-kanadska jedinica sastavljena od tri puka i logističkog bataljona. Fort Vilijam Henri Harison u Montani je izabran kao osnovna lokacija za obuku, pošto je postojao zaravnjeni teren pogodan za padobransku obuku, a u blizini su se pružale planine pogodne za planinsku i skijašku obuku. Nakon perioda početne obuke u Montani, jedinica je 15. aprila 1943. predislocirana u Kamp Bredford u Virdžiniji, a 23. maja 1943. je prebačena u Fort Itan Alen u Vermontu. I konačno, 4. jula 1943. dolazi u San Francisko, koji je bio luka ukrcaja.

Aleutska ostrva, 1943.

Đavolja brigada je 10. jula isplovila za Aleutska ostrva. Polovinom avgusta 1943, ova jedinica se nalazi u snagama određenim za desant na ostrvo Kiska. Međutim, nakon dobijanja podataka da su Japanci već napustili ostrvo, jedinica se 9. septembra 1943. vraća u Fort Itan Alen.

Italija, 1943.

Prvobitno planirana operacija kodnog naziva „Project Plough„, tj. zadatak desantiranja padobranima na norvešku teritoriju koja se nalazila pod okupacijom Nemaca, radi uništenja objekata elektroenergetskog sistema – odbačena je, ali je oktobra 1943. komandant 5. američke armije general Klark (Mark W. Clark), doveo 1. jedinicu posebne namene u Italiju, gde su pripadnici jedinice demonstrirali vrednost njihovih jedinstvenih veština i obuke. Đavolja brigada je novembra 1943. stigla u Kazablanku (Francuski Maroko) i brzo krenula na Italijanski front, stigavši u Napulj 19. novembra. Odmah je upućena na liniju koju je držala američka 36. pešadijska divizija.

Jedinica je dobila zadatak da neutrališe dva teško utvrđena nemačka položaja u italijanskim planinama: jedan na Monte La Difensa i drugi na Monte La Remetanea. Na ovim položajima su se nalazili pripadnici 104. oklopnogrenadirske divizije, sa padobranskom divizijom Herman Gering u rezervi. Važnost ovih položaja bila je velika i ona je ležala u njihovom položaju u odnosu na Hitlerovu liniju Gustav. Nemačka Zimska linija se nalazila na ove dve planine i to je bila poslednja odbrambena linija nemačkih snaga pre linije Gustav. Saveznički prodor kkroz ove linije bi im omogućio da napreduju bliže Rimu. Strateški, planine su omogućavale preglednost, tako da je nemačka artiljerija vrlo lako kontrolisala prilazne puteve. Nemačka artiljerija na vrhu planine La Defensa je koristila nova oruđa – Nebelwerfer. Nakon izviđanja pravaca, potpukovnik MekVilijam, koji će u napad voditi 2. puk, je izvešten da najbolji pravac za neopaženi prilazak nemačkim položajima vodi preko skoro vertikalne eskarpe, preko desne strane uzvišenja. Pripadnici Đavolje brigade su očekivali da će zateći nemačke straže nespremne, odnosno da sa te strane ne očekuju dolazak neprijatelja. Napad je isplaniran za 2. decembar, a u međuvremenu su vršene pripreme ljudstva (dodatna obuka u veranju i tihoj likvidaciji, koja je obavljana u privremenim kasarnama u Santa Mariji. Prema planu, 2. puk je 1. decembra u 1630 časova trebao da bude prevežen kamionima do tačke udaljene oko 10 km od podnožja uzvišenja, odakle bi odmarševali ka planini La Difensa (šest časova marševanja). Prvi puk, zajedno sa 36. pešadijskom divizijom bi bio rezerva 2. puku. Treći puk bi bio podeljen na dva dela, od čega bi jedna polovina bila upotrebljena za popunu Drugog puka nakon prvog napada, dok bi druga polovina bila u rezervi, zajedno sa Prvim pukom i 36. pešadijskom divizijom. Sve oznake pripadnika Đavolje brigade, sem matrikula, su uklonjene. Nakon dolaska u podnožje planine i odmora, 2. puk sa 600 pripadnika je u sumrak 2. decembra započeo veranje uz planinu La Difensa. Veranje se odvijalo uz jaku artiljerijsku podršku. Vojnici 2. puka su negde oko ponoći došli u domet nemačkih položaja, počevši da se veru uz poslednju liticu, koja se pružala u dužini od 300 metara, pod uglom od 65 stepeni. Nakon izbijanja na vrh, Mek Vilijam je signalizirao svojim ljudima da krenu u udubljenje ispred nemačkih položaja. Prvo naređenje je zabranjivalo otvaranje vatre do šest časova ujutru, ali su Nemci već bili upozoreni na prisustvo savezničkih snaga kada se jednom od pripadnika Đavolje brigade otkotrljao šljunak ispod noge. Nemački vojnik je ispalio hitac u vazduh – i bitka je započela. Kroz jaku neprijateljsku vatru, vojnici 2. puka su uspeli da postave mitraljeze i uzvrate vatru, uspevši da nadjačaju i potisnu Nemce. Štab Pete armije je nagađao da će bitka za ova dva planinska vrha trajati 4-5 dana, tako da su bili iznenađeni kada su nakon svega dva časa Nemci počeli povlačenje ka planini La Remetanea. Američke i britanske snage su prethodno pretrpele velike gubitke u neuspelim pokušajima da zauzmu greben Kamino. Đavolja brigada je bila uspešna u izvršenju svog prvog zadatka, zauzimanja položaja na planini La Defensa, ali je zakasnila sa zauzimanjem položaja na planini La Remetanea. Napad na ovaj položaj je zaustavljen nakon pogibije komandanta 1. bataljona, potpukovnika MakVilijama. Iako je MakVilijam želeo da jedinica iskoristi početni impuls napada, Frederik je naredio da jedinica stane i sačeka popunu i ojačanje. Jedinica se ukopala u planinu Difensa, očekujući nemački kontranapad. Međutim, masivna artiljerijska baražna vatra i plavljenje reka Rapido i Gariljane, sprečili su nemačke snage da preduzmu kontranapad i pokušaju da povrate izgubljene položaje. Čekajući komandu za napad, 2. puku stiže popuna u ljudstvu i materijalu od 1. i 3. puka. Nakon što su britanske snage probile liniju na Monte Kaminu, Đavolja brigada dobija naređenje za napad na svoj primarni cilj – položaje na planini La Remetanea (Hill 907). Đavolja brigada je odmah nastavila napad, napadajući položaje na La Remetanea od 6. do 9. decembra. Tokom ove kampanje, kada su zauzeli više nemačkih položaja na italijanskim planinama, Đavolja brigada je pretrpela velike gubitke. Izgubila je 77% svog sastava: 511 pripadnika, od kojih 91 poginulih, 9 nestalih, 313 ranjenih i 116 slučajeva kolabiranja usled iscrpljenosti. Izgubljeno ljudstvo su nadoknadili popunom iz sastava 142. pešadijske divizije.

Ancio, 1944

Nakon konferencije u Kvebeku 1943, general Ajzenhauer je otputovao u London, gde je planirao operaciju Overlord. Komanda nad evropskim ratištem predata je generalu Vilsonu (Henry Maitland Wilson). General Aleksander (Harold Alexander), komandant 15. grupe, formulisao je plan za iskrcavanje savezničkih trupa u Ancio, čime bi natkrilio nemačke položaje u tom području. Nemački feldmaršal Keselring (Albert Kesselring) komandant četiri nemačke divizije kod Ancija, među kojima su se nalazile i divizija Herman Gering i 35. oklopnogrenadirski puk iz sastava 16. SS oklopnogrenadirske divizije. Nemačke i italijanske snage kod Ancija su brojale oko 70 000 vojnika.

Đavolja brigada je u januaru povučena sa planina i 1. februara iskrcana kod Ancija, južno od Rima, zamenjujući 1. i 3. rendžerski bataljon, koji su u bici kod grada Cisterna pretrpeli teške gubitke. Njihov zadatak je bio da drže desno krilo plaže na kojoj su se iskrcali, označene Pontijskom močvarom. Prvi puk se nalazio na desnom krilu, koje je predstavljalo trećinu ukupne dužine linije, dok je 3. puk držao preostale dve trećine dužine linije. Drugi puk, čije je brojno stanje bilo smanjeno na tri čete nakon borbe u planinama, bio je zadužen za organizovanje i upućivanje noćnih patrola na teritoriju pod nemačkom kontrolom. Nemačke jedinice su se uskoro povukle 800 m kako bi izbegli patrole. Konstantni noćni napadi korišćenjem patrola primorale su Keselringa da ojača nemačke položaje dodatnim ljudstvom, što je bilo više nego što je u početku planirao da angažuje. Đavolja brigada je upućivala izviđačke patrole najčešće do 460 metara u dubinu nemačke teritorije.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] Posluga minobacača kalibra 60 mm kod Ancija (na zid naslonjen laki mitraljez M1941)

Zarobljeni Nemci su često bili iznenađeni stvarnom veličinom Đavolje brigade. Jedan od zarobljenika je izjavio da je imao utisak da se radi o diviziji. Inače, Frederik je naredio da se nekoliko kamiona stalno kreće u rejonu jedinice kako bi neprijatelj stekao pogrešan utisak o veličini angažovane jedinice.

Tokom angažovanja kod Ancija, jedinica se borila 99 dana bez prekida. Tu su u stvari i dobili svoj nadimak, aludirajući na lica zamaskirana crnim imalinom za obuću. Tu su po prvi put i upotrebljene kartice sa natpisom „Najgore tek dolazi“. Poginuli pripadnici jedinice su sahranjivani blizu plaže na sadašnjem Ratnom groblju Ancio i Američkom groblju u Netunu, istočno od Ancija.

[ Attachment: You are not allowed to view attachments ] Crni đavoli

Sa početkom proboja 5. armije, 25. maja 1944, Đavolja brigada biva poslata na Monte Arestino, a potom i na Roka Masima, koji napada 27. maja. Uskoro dobija zadatak da zauzme sedam mostova koji vode u Rim, kako bi sprečili Nemce da ih prilikom povlačenja sruše. Tokom noći 4. juna, Đavolja brigada postaje prva saveznička jedinica koja ulazi u Rim. Nakon što su obezbedili mostove, kreću dalje na sever, u progon nemačkih snaga u povlačenju.

Brigada avgusta 1944. dobija novog komandanta – pukovnika Edvina Vokera (Edwin A. Walker), pošto je njihov stari komandant, sada general major, postavljen na dužnost komandanta 1. padobranskih namenskih snaga (1st Airborne Task Force), formiranih za izvršenje desanta na jug Francuske.

Francuska, 1944

Pripadnici Đavolje brigade se u okviru operacije Dragoon 14. avgusta 1944. iskrcavaju na ostrva Port Kros i Ierska ostrva. U bici na ostrvu Port Kros uspevaju da zarobe pet nemačkih utvrđenja. Tokom ovih borbi gube devet ljudi. Svega osam dana kasnije bivaju pridodati  1st Airborne Task Force.Tokom rata, ova jedinica koja je brojala 1800 ljudi, nanela je nemačkim snagama gubitke od oko 12 000 vojnika i zarobila je oko 7000 vojnika.

Rasformiranje jedinice

Đavolja brigada je rasformirana 5. decembra 1944, na polju u blizini grada Menton, na jugoistočnoj obali Francuske. Menton zauzima posebno mesto u istoriji jedinice ne samo zbog toga što je tu rasformirana, već zato što je to jedno od mesta gde je jedinica vodila najtežu bitku u svojoj istoriji, 26. avgusta 1944. Nakon rasformiranja, najveći broj Kanađana je ušlo u sastav Prvog kanadskog padobranskog bataljona. Amerikanci su poslati u padobranske divizije kao popuna, neki u rendžerske bataljone, dok su ostali formirali 474. pešadijski puk, koji se nalazio u sastavu američke 3. armije i nalazio se u Norveškoj.

Jedinica je za svoje učešće i zasluge u Drugom svetskom ratu odlikovana francuskim Ratnim krstom, a sami pripadnici su nosioci više visokih vojnih odlikovanja.