Bojni brodovi klase Rišelje (Richelieu) predstavljaju klasu najvećih ratnih brodova do tada izgradjenih u Francuskoj, kao i brodova sa najinovativnijim dizajnom u to vreme koji je objedinjavao veliku brzinu broda i visok stepen okloopne zaštite. Takodje su za to vreme imali neobičan raspored baterija glavne artiljerije. Naime, 8 topova glavne artiljerije bili su raporedjeni u dve četvorocevne kule, isto kao i kod bojnih brodova klase „Dunkerque“. Ovakav raspored je iznudjen ograničavajućim faktorima tada važećeg pomorskog sporazuma u oblasti deplasmana ratnih brodova. Dve četvorocevne kule imale su manju masu od četiri dvocevne kule a uz istu vatrenu moć. Gradnja kapitalnih ratnih brodova za potrebe francuske ratne mornarice bila je iznudjena političkim faktorima koji su vladali u svetu tog vremena. Nemačka je upravo bila objavila da je započela gradnju treće „okopnjače“, Admirala Grafa Špea i istovremeno najavila gradnju još dva broda iste klase, dok su Italijani najavili gradnju dva bojna broda deplasmana 35000 tona, naoružanih topovima 380 mm. Gradnja ovakvih brodova je unazadila pregovore Britanaca i njihova ubedjivanja da se vrate na gradju brodova naoružanih topovima 305 mm. Italija je u isto vreme, započela rekonstrukciju i modernizaciju svoja dva starija bojna broda, „Conte di Cavour“ i „Giulio Cesare“.
25. juna 1934. godine u Francuskoj je održan sastanak na kome je zaključeno da se bojni brodovi klase Denkerk (Dunkerque) mogu uspešno nositi sa nemačkim oklopljenim brodovima, dok se za postizanje ravnoteže na Mediteranu moraju izgraditi dva bojna broda deplasmana 35000 tona, sa naoružanjem kalibra 380 ili 406 mm. Na istom sastanku je dato zeleno svetlo za pokretanje projekta, tada nazvanog „PN 196“.
24. jula 1934. godine uobličeni su taktičko tehnički zahtevi za novu klasu brodova:
- deplasman: 35 000 tona,
- glavno naoružanje: 8 ili 9 topova kalibra 380 ili 406 mm, rasporedjenih u trocevne ili četvorocevne kule (dvocevne kule ne uzimati u razmatranje),
- sekundarno naoružanje: dvocevni topovi, raspored isti kao na bojnom brodu klase Dukerque ili Nelsonu,
- brzina: 29.5 – 32 čvorova,
- oklopna zaštita: glavni pojas debljine 360 mm , pod uglom od 11.3°; gornja paluba 160 mm, donja paluba 40 mm, torpedna zaštita kao na Denkerku.

Nakon što je na ove taktičko tehničke zahteve odgovoreno, u većoj ili manjoj meri, Parlament je odobrio novčana sredstva za izgradnju. Odlučeno je da se prvi brod u klasi, Rišelje gradi u brodogradilištu u Brestu, a da se Žan Bar gradi zajedničkim snagama brodogradilišta Penhoet i Loire u Sen Nazeru.

Kao finalni taktičko tehnički zahtevi usvojeni su sledeći:

Standardni deplasman: 37 832 t
Maksimalni deplasman: 44 708 t
Dužina na konstruktivnoj vodenoj liniji: 242 m
Širina na konstruktivnoj vodenoj liniji: 33,08 m
Gaz (konstruktivni): 9,17 m
Naoružanje: 8 topova kalibra 380 mm u dve četvorocevne kule; (1938.g)15 topova 152 mm u 5 trocevnih kula, (1940. g) 9 topova 152 mm u tri trocevne kule i 12 topova 100 mm u 6 dvocevnih kula; 12 topova kalibra 37 mm smeštenih na dvostruke lafete i 24 mitraljeza kalibra 13,2 mm (6 x 4 mitraljeza); tri aviona Loire-Nieuport 130 sa dva katapulta.
Brzina: 31 čv pri standardnom deplasmanu,
Snaga po pogonskoj osovini: 150 000 KS
Daljina plovljenja: 10 000 nautičkih milja brzinom od 15 čv,

Januara 1935. godine Francuska odbacuje odredbe tada važećeg, Vašingtonskog sporazuma objavljujući da neće više trpeti ograničenja takvog sporazuma. Juna iste godine, Britanija pregovara sa Nemačkom, bez učešća Francuske i potpisanim sporazumom 18. juna 1935. godine odobrava joj gradnju dva bojna broda deplasmana 26000 tona i čini joj ustupke u izgradnji drugih tipova ratnih brodova. U isto vreme diplomatski odnosi Francuske i Italije značajno se pogoršavaju. Francuska je odjednom konfrontirana protiv dva protivnika na moru, ali je verovala da će jakom anglo-francuskom alijansom lako izaći na kraj sa njima.
U medjuvremenu je održana još jedna konferencija u Londonu, na kojoj Japan nije hteo da stavi potpis na ograničenja na polju izgradnje ratnih brodova.

Kako bilo, Nemci 1936. godine započinju gradnju bojnih brodova „Bizmark“ i „Tirpic“, dok Italijani 1937. godine naručuju gradnju još dva bojna broda klase „Vitorio Veneto“. Septembra 1938. godine bivaju naručena još dva bojna broda klase „Richelieu“: bojni brodovi Klemanso (Clemanceau) i Gaskonj (Gascogne). Do tada je već postala jasna nadolazeća opasnost od napada iz vazduha, tako da je odlučeno da se na brodovima pojača protiv vazdušna komponenta naoružanja. Pojavili su se izvesni problemi u upotrebi topova kalibra 152 mm pri elevacijama većim od 75° (hranjenje granatama), što je iznudilo ugradnju 6 dvocevnih topova kalibra 100 mm u cilju pojačanja komponente teških PA topova na brodovima Rišelje i Žan Bar, kao i istovremeno demontiranje dve trocevne kule sa topovima 152 mm na pramcu. Takodje je povećan broj topova kalibra 37 mm na dvanaest, od kojih su dva postavljena neposredno ispred kule II, što je donekle umanjilo problem iznalaženja pogodnih pozicija za postavljanje PA baterija (sektori gadjanja bez prepreka). Povrh problema sa naoružanjem, preliminarna ispitivanja u brodogradilištu u Brestu ukazivala su na znatno veći deplasman bojnog broda Rišelje od konstruktivnog. Odlučeno je da se redukuje broj trocevnih kula sa topovima 152 mm na bojnom brodu Clemenceau sa pet na četiri, te da se sa broda uklone avioni, hangari i ostala oprema za korišćenje aviona. Ova redukcija je omogućila ugradnju 6 topova 100 mm, 2 četvorocevna topa 37 mm, i tri četvorocevna mitraljeza 13,2 mm.
U slučaju izgradnje bojnog broda Gaskonj, preduzete su neke drastičnije izmene u dizajnu. Brodogradilište na Loari dobilo je autorizaciju da napravi studiju koja će pomoći u boljem rasporedu artiljerije, i koja će predložiti načine za smanjenje deplasmana broda. Trup broda je ostao isti kao kod prethodna tri broda iz klase, dok je u rasporedu brodske artiljerije napravljena krupna izmena. Raspored artiljerije bio je mnogo konvencionalniji: jedna kula glavne artiljerije i dve kule sekundarne artiljerije na pramcu i po jedna kula glavne i sekundarne artiljerije na krmi broda. Protivavionska artiljerija je dobila mnogo bolji raspored, tako da je koncentracija vatre bila skoro jednaka u pramčanim i krmenim sektorima. PA baterije su sada, pored topova 152 mm, obuhvatile i 8 topova 100 mm ( na dvostrukim lafetima) dok su mitraljezi sada bili zaštićeni od dejstva glavne i sekundarne artiljerije i mogli da istovremeno dejstvuju sa njima. Na brod su ugradjena 4 direktora vatre, tako da su artiljerije različitih kalibara mogle da dejstvuju samostalno na posebne ciljeve. Na bojni brod Gascogne (koji je prema nekim izvorima svrstavan u posebnu klasu brodova) je vraćena avio komponenta, smeštena u hangaru na donjoj palubi koja je samim tim zaštićena od uticaja sopstvene artiljerijske vatre. Bio je planiran jedan katapult.
15. aprila 1940. godine francuska mornarica je predložila, a premijer je odobrio, gradnju još dva broda po projektu „Gascogne“. Kobilica jednog broda trebala je da bude položena 1941. godine, a druga 1944. godine. Ovi planovi su osujećeni padom Francuske juna 1940. godine.